پلیس نظم

پلیس نظم (اوردنونگس‌پولیتسای) نیروهای پلیس یونیفرم‌پوش آلمان نازی بودند. 

به‌طور معمول،‌ نیروهای پلیس یونیفرم‌پوش، مسئول برقراری نظم، هدایت عبور و مرور وسایل نقلیه و مقابله با حوادث و جرایم می‌باشند. پلیس نظم نازی این وظایف معمولی را انجام می‌داد. اما در عین‌حال، جنایات وحشتناکی را هم مرتکب می‌شد. 

بسیاری از مردم علاقمند به تاریخ جنگ جهانی دوم و هولوکاست، با سازمان‌های بدنام نازی مانند گشتاپو و اس‌اس آشنایی دارند درحالی‌که پلیس نظم  با وجود آنکه نقش مهمی در هولوکاست داشته، کمتر شناخته شده است. غالب اوقات، آنها برای ارتکاب جرائم سازماندهی‌شده توسط سازمان‌های پلیسی آلمان نازی، نیرو فراهم می‌کردند.  

ایجاد پلیس نظم

آلمان در زمان جمهوری وایمار (۱۹۳۳-۱۹۱۸)، و پیش از به قدرت رسیدن نازی‌ها در ژانویه ۱۹۳۳، تعداد زیادی، پلیس‌های یونیفرم‌پوش غیرمتمرکز داشت. 

 در سال ۱۹۳۶، این نیروها، بخشی از اداره‌ی اصلی جدید پلیس نظم (Hauptamt Ordnungspolizei)  را شکل دادند. این اداره، پلیس یونیفرم‌پوش را مرکزیت بخشید. این اداره توسط کورت دالوگه، رئیس آن اداره (Chef der Ordnungspolizei)، رهبری می‌شد. دالوگه به مدت طولانی، رهبر اس‌اس بود. این سازماندهی مجدد، بخشی از تلاش‌های هاینریش هیملر برای ادغام اس‌اس و پلیس بود. 

پلیس نظم، سه زیرگروه از نیروهای پلیس یونیفرم‌پوش را شامل می‌شد. این زیرگروه‌ها، بر اساس میزان جمعیت و تراکم جامعه‌ای که به آن خدمت می‌کردند سازماندهی شده بود:

• ژاندارمری، مسئول برقراری نظم مناطق روستایی بود؛
• پلیس شهرداری یا Gemeindepolizei، نظم شهرک‌های کوچک را برقرار می‌کرد؛
• پلیس حفاظت یا Schutzpolizei (Schupo)، در شهرهای بزرگ گشت‌زنی می‌کرد. 

علاوه بر این، خدمات آتش‌نشانی، امدادی و اورژانس پزشکی نیز از دیگر وظایف پلیس نظم بود.

نازی‌سازی پلیس نظم و خشونت‌‌های یهودی‌ستیزی 

در دهه ۱۹۳۰، پلیس نظم به انجام بسیاری از وظایف عادی‌اش ادامه داد. برای مثال، آنها مسئول برقراری مقررات عبور و مرور، برقراری نظم و پیشگیری از جرایم بودند. اما آنها نیز دستخوش نازی‌سازی گشته و هم‌سو با ایدئولوژی‌های رژیم نازی شدند. 

پلیس‌های نظم یونیفرم‌پوش، مأمورین دولت نازی بودند. از این رو قوانین نازی از جمله قوانین یهودی‌ستیزانه را اجرا می‌کردند. پلیس نظم به ندرت از یهودیان یا املاک آنها در برابر خشونت فراقانونی نازی‌ها حفاظت می‌کرد حتی زمانی که این خشونت‌ها، به وضوح ناقض قانون و باعث بی‌نظمی عمومی می‌شد.

پلیس نظم تقریبا هرگز نازی‌های خاطی را که مرتکب این جرایم شده بودند دستگیر نکرد. برای مثال در ژوئیه ۱۹۳۵، پلیس‌های شهرک اویتروده (Ostróda) اجازه دادند تا تعدادی از پسرهای نوجوان در خیابان، یک مرد یهودی را زیر مشت و لگد بگیرند. آنها هیچگاه دستگیر نشدند. 

افراطی‌گری در جنگ 

در ۱ سپتامبر ۱۹۳۹، زمان تهاجم آلمان به لهستان و شروع جنگ جهانی دوم، نقش پلیس تغییر یافت. 

انواع متعددی از یگان‌های پلیس به همراه ارتش آلمان اعزام شدند. از جمله‌ی آنها،  آینزاتس‌گروپن بود. یگان‌های پلیس نظم نیز به لهستان اعزام شدند. به این یگان‌ها، گردان‌های پلیس (Polizei-Bataillone) گفته می‌شد. این گردان‌ها، یگان‌های نظامی را تشکیل می‌دادند. آنها در عملیات‌های جنگی مشارکت می‌کردند و وظایف امنیتی در پشت خطوط مقدم را بر عهده داشتند. هر دو، آینزاتس‌گروپن و گردان پلیس نظم، در قتل‌عام لهستانی‌ها و یهودی‌ها دخیل بودند.

گسترش پلیس نظم

طبق گفته‌ی رهبران نازی، گردان‌های پلیس در طول حمله به لهستان عملکرد خوبی داشتند. نازی‌ها معتقد بودند که پلیس نظم در انجام وظایفشان و مبارزات نظامی، مفید می‌باشند. از این رو، رئیس پلیس نظم،  کورت دالوگه تصمیم به ایجاد یگان‌های بیشتری گرفت. این موضوع به این دلیل حائز اهمیت بود که دیگر این جوانان را نمی‌توانستند برای خدمت نظام، به کار بگیرند. 

دالوگه، یک نیروی ذخیره‌ی پلیس نظم با ۹۵.۰۰۰ نفر ایجاد کرد. این نیروی ذخیره، متشکل از کارگرهای غیر ضروری بودند که در دهه‌ی سی زندگی‌شان به سر می‌بردند. دالوگه همچنین شروع به جذب ۲۶.۰۰۰ نیروی مرد جوانتر کرد. این نیروها قرار بود به‌صورت دائمی‌تر در پلیس نظم خدمت کنند. 

مردان جوانی که در دهه‌ی بیست‌ خود بودند و نمی‌خواستند در ارتش خدمت کنند یا آرزو داشتند که در حرفه‌ی پلیس، آینده‌ی شغلی خود را بسازند، از این فراخوان استقبال کردند. این نیروهای جدید و نیروهای ذخیره، آموزش‌های نظامی و  بر طبق اصول نازی را دریافت کردند. آموزش، شامل فعالیت‌های معمول پلیس نیز می‌شد. این افراد با ایدئولوژی نازی شستشوی مغزی داده می‌شدند و برای مبارزه آموزش می‌دیدند.

اعزام پلیس‌های جدید

بسیاری از نیروهای جدید و ذخیره، در گردان‌های پلیس حدوداً ۵۵۰ نفره، سازماندهی شدند. آنها توسط پلیس‌های نظم با تجربه و افسران نازی جوان و تازه نفس هدایت می‌شدند. 

این گردان‌ها  در همان اوایل، در سال ۱۹۴۰ به خارج اعزام شدند. برخی از آنها به نروژ و هلند (که هر دو در ۱۹۴۰ تسخیر شده بود) رفتند. بقیه به دولت عمومی و قلمروهای تازه ضمیمه شده توسط آلمان (هر دو بخش لهستان قبل از جنگ) اعزام شدند. آنها همچنین به حکومت تحت حمایت بوهم و موراویا فرستاده شدند. این گردان‌ها، در وظایف امنیتی متفاوتی مشارکت داشتند. برای مثال، آنها از ساختمان‌ها و پل‌ها در برابر خرابکاری‌ها محافظت می‌کردند. 

یگان‌های پلیس، عمدتاً از نظر جغرافیایی سازماندهی و با شماره شناسایی می‌شدند. برای مثال، گردان پلیس ۳۰۹، از نیروهای جوان و تازه نفس تشکیل شده بودند. این گردان در سپتامبر ۱۹۴۰ از کلن به منطقه رادوم از دولت عمومی اعزام شد. 

پلیس نظم در لهستان تحت اشغال آلمان

از آغاز ‎۱۹۳۹–۱۹۴۰، پلیس‌های نظم، در لهستان اشغالی، با  خشونت خاصی رفتار می‌کردند. در آنجا آنها برای آزار و اذیت یهودیان و لهستانی‌ها، به سایر نیروهای اشغالگر رژیم نازی پیوستند. 

پلیس نظم، به جمع‌آوری لهستانی‌ها برای کار اجباری در آلمان و لهستان تحت اشغال آلمان کمک کرد. آنها همچنین دست به کشتارهای تلافی‌جویانه زدند. پلیس نظم، لهستانی‌ها را حتی برای کوچکترین مقاومت در برابر اشغالگری آلمان، اعدام کرد. نمونه‌های مستندی از این اقدام‌ها موجود است. برای مثال، لهستانی‌ها به‌خاطر تنه زدن به پلیس آلمان، آب دهان انداختن روی مقام آلمانی و زیر سؤال بردن اختیارات یک آلمانی کشته شدند.  

پلیس‌های نظم، یهودیان را کوچک می‌شمردند و تحقیر می‌کردند. گفته می‌شد که ریش مردان مذهبی یهودی را می‌تراشیدند. این برخورد یهودی‌ستیزانه که شکل عادی به خود گرفته بود، به قصد تمسخر و کوچک شمردن سنت‌های مذهبی یهودیان بود. پلیس‌های نظم همچنین از یهودی‌ها سوء استفاده می‌کردند و آنها را کتک می‌زدند و یهودی‌ها را مجبور می‌کردند در حضور عموم، اعمال تحقیرآمیز انجام دهند. برای مثال، آنها یهودیان را مجبور می‌کردند در جلوی جمعیت ناظر و تمسخر کننده برقصند یا حرکات ژیمناستیک انجام دهند. 

و در نهایت، یگان‌های پلیس نظم، مسئول نگهبانی از برخی از گتوهای جدید یهودی شدند. در ژانویه ۱۹۴۲، یک دسته از گردان پلیس ۶۱، وظیفه نگهبانی از گتو ورشو را آغاز کرد. آنجا آنها با مصونیت از هر مجازاتی رفتار می‌کردند. پلیس‌ها، خودسرانه به ساکنین گتو تیراندازی می‌کردند. آنها حتی مرگ قربانیان خود را جشن می‌گرفتند. 

گردان‌های پلیس، به تسهیل "آلمانی‌سازی" لهستان کمک کردند. این طرح قرار بود جمعیت شناسی اروپای شرقی را دوباره سازی کند. قرار بود صدها هزار نفر—یهودی و غیریهودی— را مبجبور به ترک خانه‌هایشان کنند تا برای مهاجران آلمانی جا باز شود. 

پلیس‌های نظم، همچنین در گروه‌های کوچک به شهرک‌ها در مناطق روستایی لهستان تحت اشغال آلمان اعزام شدند. آنها در آنجا مسئول حفظ امنیت بودند. نقش آنها، هم‌راستا با گردان‌های پلیس بزرگتر و سیار بود. هرچند، برخلاف گردان‌های بزرگ، این گروه‌ها معمولاً برای ماه‌ها یا حتی سال‌ها در همان شهرک‌ها می‌ماندند. آنها با داشتن مصونیت، سیاست‌های بی‌رحمانه‌ی اشغال را پیش می‌بردند.

پس از حمله‌ی آلمان به اتحاد جماهیر شوروی

یگان‌های پلیس، مسئول کمک به حفظ امنیت پشت خطوط مقدم بودند. آینزاتس‌گروپن و گردان‌های پلیس نظم، از جمله‌ی این یگان‌ها بودند. در سال ۱۹۴۱، مسئولیت آنها شکل مخوفی به خود گرفت. 

در ژوئن آن سال، آلمان نازی به اتحاد جماهیر شوروی کمونیست حمله کرد. این حمله، پیمان آلمان-شوروی را زیر پا گذاشت. یکی از اهداف نازی‌ها، نابودی کمونیسم بود که اساس ایدئولوژی اتحاد جماهیر شوروی بر آن بنا شده بود. هدف دیگر، دستیابی به Lebensraum (فضای زندگی) بود. رژیم نازی بدنبال پیشروی بیشتر به سمت شرق بود. این بخش از اروپا به ویژه، در طول سده‌ها موطن شمار کثیری از یهودیان بود. 

به مقامات نظامی و پلیس آلمان دستور داده شده بود تا علیه کسانی که آلمان نازی به عنوان دشمنان نژادی و ایدئولوژیکی معرفی می‌کرد، بیرحمانه بجنگند. تقریباً به محض پایان یافتن ژوئن ۱۹۴۱، گردان‌های پلیس نظم، یهودیان و عده‌ی دیگری را در تیرباران‌های گروهی قتل‌عام کردند. این عملیات‌ها به همراهی آینزاتس‌گروپن و سایر یگان‌های اس‌اس و پلیس انجام شد. در ۲۷ ژوئن ۱۹۴۱، گردان پلیس ۳۰۹، قتل‌عام وحشتناکی را در منطقه‌ی تازه اشغال شده بیاویستوک مرتکب شد. آنها ‎۲.۰۰۰–۳.۰۰۰ یهودی را در آنجا کشتند. صدها نفر،  در کنیسه بزرگ آنجا، زنده زنده سوزانده شدند. 

تیرباران گروهی یهودیان در تابستان و پاییز ۱۹۴۱ گسترش یافت. این جنایات توسط آینزاتس‌گروپن، ارتش آلمان و گردان‌های پلیس نظم انجام گرفت. این گردان‌ها در برخی از بدنام‌ترین قتل‌عام‌های جنگ جهانی دوم مشارکت داشتند. در سپتامبر، گردان‌های پلیس ۴۵، ۳۰۳ و ۳۱۴ در قتل‌عام بابین یار در حومه‌ی کی‌یف در اوکراین اشغالی مشارکت کردند. آنها به قتل بیش از ۳۳.۰۰۰ یهودی در آنجا کمک نمودند.

پلیس نظم، تبعیدها و "راه‌حل نهایی"

اگرچه تعیین تاریخ دقیق سخت است، اما در مقطعی از سال ۱۹۴۱، نازی‌ها تصمیم به قتل‌عام تمام یهودیان اروپا گرفتند. آنها از این طرح به‌عنوان "راه‌حل نهایی برای مسئله یهود" یاد کردند.  

نازی‌ها برای قتل‌عام یهودیان اروپا، اردوگاه‌های مرگ را بنا کردند. به طور معمول، پلیس نظم، در این اردوگاه‌ها مستقر نبودند اما برای انتقال درست یهودیان به این اماکن نقش کلیدی داشتند. آنها تضمین می‌کردند که یهودیان از سراسر اروپای تحت اشغال، به محل مرگشان برده شوند. انتقال از گتو ورشو، برلین و بوداپست، از جمله انتقال‌هایی بود که به کمک آنها انجام شد.

آلمان‌ها به‌عنوان بخشی از راه‌حل نهایی، یهودیان ساکن گتوهای اروپای شرقی تحت اشغال آلمان را به قتل رساندند. از اواخر ۱۹۴۱، پلیس نظم، در آنچه آلمانی‌ها "انحلال" می‌نامیدند مشارکت کردند. این اقدامات، نابودی نظام‌مند گتوها و یهودیانی بود که ساکن آنجا بودند. یگان‌های اس‌اس و پلیس، از جمله پلیس‌های نظم، یا یهودیان را در گورهای دسته‌جمعی اطراف، تیرباران می‌کردند یا آنها را تبعید می‌کردند. این تبعیدها معمولاً به اردوگاه‌های مرگ بود. پس از آن، پلیس‌های نظم به دستگیری یهودی‌هایی که از ترس تبعید مخفی شده بودند کمک کردند.

در آلمان نازی (از جمله آلمان، اتریش و حکومت تحت حمایت بوهم و موراویا)، پلیس نظم، نقش بسیار خاصی در تبعید جامعه یهودیان محلی بازی کردند. آنها قطارهای تبعید را نگهبانی می‌کردند. برای مثال، در آغاز ۱۴ ژوئن ۱۹۴۲، یک یگان کوچک متشکل از شانزده پلیس نظم اهل وین، از قطاری که آنها را به اردوگاه مرگ در سوبیبور می‌برد حفاظت کردند. این سفر از وین تا سوبیبور سه روز طول کشید. تقریباً ۱.۰۰۰ یهودی با قطار به سوبیبور رسیدند و تقریباً تمام افراد آن قطار فوراً کشته شدند. 

یگان‌های نگهبان پلیس نظم، همچنین اغلب تبعیدی‌ها را از سایر مناطق تحت اشغال آلمان، حداقل برای بخشی از سفر همراهی می‌کردند. در کل، پلیس‌های نظم از بیشتر از ۷۰۰ انتقال، حفاظت کردند. این انتقال‌ها از مکان‌هایی نظیر آلمان نازی، بلژیک، فرانسه، مجارستان، هلند و اسلواکی بود. آنها همچنین تعداد نامشخصی از تبعیدها از گتوها در اروپای شرقی را همراهی کردند. پلیس نظم به این طریق قتل صدها هزار یهودی را تسهیل کرد. آنها تقریباً از سرنوشت مرگبار کسانی که منتقل می‌شدند اطلاع دقیق داشتند.

پس از جنگ، بسیاری از پلیس‌های نظم ادعا کردند که در جرایم نازی دخالتی نداشتند.