پناهندگان (خلاصه مقاله)

بین سال های 1933 و 1935، بیش از 340 هزار یهودی از آلمان و اتریش مهاجرت کردند. متأسفانه، حدود 100 هزار نفر از آنان در کشورهایی پناه گرفتند که بعدها به تصرف آلمان درآمد. مقامات آلمانی تعداد عمده ای از این یهودیان را تبعید و به قتل رساندند. پس از آنکه آلمان در مارس 1938 اتریش را ضمیمه خود کرد، کشورهای اروپای غربی و قاره آمریکا ازهجوم پناهندگان به وحشت افتادند. از مارس ١٩٣٨ تا سپتامبر ١٩٣٩، حدود ٨٥ هزار پناهنده یهودی وارد ایالات متحده شدند، اما این میزان مهاجرت بسیار کمتر از تعداد افراد خواهان پناهندگی بود. در اواخر سال 1938، 125 هزار متقاضی در برابر کنسولگری ایالات متحده صف کشیدند با امید آنکه 27 هزار ویزایی که طبق سهمیه بندی مهاجرتی موجود صادر می شد کسب کنند. تا ژوئن 1939، تعداد متقاضیان به بیش از 300 هزار نفر افزایش یافت. اکثر متقاضیان موفق به کسب ویزا نشدند و همچنان در اروپا گرفتار باقی ماندند. در کنفرانس اویان كه در ژوئیه ١٩٣٨ به منظور بررسی معضل پناهندگان برگزار شد، فقط جمهوری دومینیکن اعلام کرد که آمادگی پذیرش تعداد بسیاری از مهاجران را دارد، هرچند که کشور بولیوی نیز بیش از 20 هزار مهاجر یهودی را بین سال های 1938 و 1941 پذیرفت. سایر کشورها از پذیرش تعداد بیشتر پناهندگان امتناع کردند.

بیش از 60 هزار یهودی آلمانی طبق شرایط توافقنامه ای بین آلمان و مقامات یهودی در فلسطین، طی دهه ١٩٣٠ به آن کشور مهاجرت کردند. بر اساس لایحه پیشنهادی كتاب سفید سال ١٩٣٩ مصوب مجلس بریتانیا، ورود یهودیان به فلسطین به شدت محدود شد. با كاهش تدریجی تعداد کشورهای پذیرای پناهندگان، 17 هزار یهودی آلمانی، اتریشی و لهستانی به شانگهای که ورود به آن به ویزا نیاز نداشت مهاجرت کردند. طی نیمه دوم سال 1941، حتی با وجود انتشار گزارش های تأیید نشده نسل کشی به دست نازی ها در كشورهای غربی، وزارت امور خارجه ایالات متحده محدودیت های مهاجرتی را حتی شدیدتر کرد. در کنفرانس برمودا در خصوص پناهندگان که در آوریل 1943 برگزار شد، متفقین هیچ پیشنهاد مشخصی برای نجات این افراد مطرح نکردند.