آلمانی ها در سرتاسر اروپای تحت اشغال خود، افرادی را که در برابر سلطه جویی های آنان مقاومت می کردند و همچنین کسانی را كه از نظر آنان، به لحاظ نژادی پست یا از نظر سیاسی غیرقابل قبول محسوب می شدند، دستگیر می کردند. افرادی که به دلیل مقاومت در برابر حکومت آلمان دستگیر می شدند عمدتاً به اردوگاه های بیگاری یا کار اجباری فرستاده می شدند. آلمانی ها یهودیان سراسر اروپای اشغالی را به اردوگاه های مرگ در لهستان تبعید می كردند و در آنجا آنها را به صورت سازمان یافته می کشتند، و یا آنها را برای بیگاری به اردوگاه های کار اجباری می فرستادند. از اردوگاه های موقت مانند وستربورک، گورس، مشلن، و درانسی در اروپای غربی و اردوگاه های کار اجباری مانند بولزانو و فوسولی دی کارپی در ایتالیا به عنوان مراکز جمع آوری یهودیان استفاده می شد که در آن زمان با قطار به اردوگاه های مرگ تبعید می شدند. طبق گزارشات اس اس، در ژانویه 1945، نام بیش از 700.000 زندانی در اردوگاه های کار اجباری ثبت شده بود.
برجسته سازیپس از آغاز جنگ جهانی دوم در سپتامبر 1939، سیستم اردوگاهی نازی ها به دلیل اهمیت بیگاری در تولیدات جنگی به سرعت گسترش یافت. کمبود نیروی کار در اقتصاد جنگی آلمان پس از شکست این کشور در نبرد استالین گراد در سال های 1943-1942، وضعیتی بحرانی ایجاد کرد. و این امر باعث افزایش استفاده از زندانیان اردوگاه های کار اجباری به عنوان کارگران مجانی در صنایع جنگ افزارسازی آلمان شد. بویژه در سال های 1943 و 1944، صدها اردوگاه فرعی در داخل یا نزدیک کارخانجات صنعتی ساخته شد. اردوگاه های فرعی معمولاً کوچکتر و تحت سرپرستی اردوگاه های اصلی بودند که زندانیان مورد نیاز آنها را تأمین می کردند. اردوگاه هایی مانند آشویتس در لهستان، بوخنوالت در آلمان مرکزی، گراس- روزن در آلمان شرقی، ناتزوایلر- اشتراتهاف در شرق فرانسه، راونسبروک نزدیک برلین و اشتاتهاف نزدیک دانزینگ در کرانه بالتیک، به مراکز اجرایی شبکه های عظیم اردوگاه های بیگاری فرعی تبدیل شدند.
برجسته سازی
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.