دروتکا گلدشتاین Dorotka Goldstein

دروتکا, در میان سه فرزند خانواده‌ای یهودی، کوچکترین فرزند آنها بود. پدرش مدیر یک آژانس تلگرافی یهودیان در ورشو بود و برای روزنامه‌ای معروف کار می کرد. وی به عنوان یک صهیونیست مشتاق به فلسطین سفر کرده بود.

۱۹۳۳-۳۹: پدرم در ورشو، یک نوانخانه برای پناهندگان یهودی که از آلمان فرار کرده بودند راه اندازی کرده بود. در سپتامبر ۱۹۳۹ قرار بود من کلاس اول مدرسه را شروع کنم که جنگ شروع شد. پدرم همراه با دیگر رهبران یهودی به ویلنا فرار کردند. مردم زجر می کشیدند اما من نمی توانستم دلیلش را بفهمم. من با همبازی‌ها و عروسک‌هایم خوشحال بودم.

۱۹۴۰-۴۴: بعد از اینکه پدرم ما را به ویلنا آورد، آلمانی‌ها او را کشتند و من و مادرم و خواهرم را به اردوگاه اشتات‌هوف تبعید کردند. مادرم به آرامی از گرسنگی مرد. هنگامی که من و خواهرم را به سمت اتاق‌های گاز می فرستادند یک آلمانی با گفتن « به این بچه یهودی داغون نگاه کنید، چه چشم های زیبایی دارد» من را نجات داد. خواهرم دست تکان داد تا او را دنبال نکنم. هنگامی که ارتش شوروی به نزدیکی اشتات‌هوف رسید، دو آلمانی با مسلسل همه را در سربازخانه‌ای که ما در آن سکونت داشتیم به گلوله بستند. من با وزنی کمتر از ۴۰ پاوند به روی شکم بر زمین افتاده بودم. سوزش دو گلوله در پشتم را احساس کردم.

دروتکا دو ساعت بعد از آزاد سازی اردوگاه توسط سربازان شوروی در ۹ مه ۱۹۴۵، بیهوش در تختخوابش پیدا شد. وی در سال ۱۹۵۲ به اسرائیل مهاجرت کرد.