باربارا مارتون فارکاس درمورد تبعید از مجارستان به آشویتس می‌گوید

آنها ما را در واگن‌های باری قرار دادند، واگن احشام، واگن‌ها خیلی شلوغ بود و ما فضای کمی برای نشستن داشتیم، یک سطل برای توالت گذاشته‌ بودند، بدون آب و چیز دیگری. کمی آب بود که پس از نیم ساعت تمام شد. درب را از پشت قفل کردند و قطار راه افتاد. به ما گفتند اینها ژاندارم‌های مجارستانی هستند که ما را به، به، به واگن‌ها آوردند. قبل از ترک گتو، آنها با یک کیف پیش هر یک از ما آمدند و گفتند «تمام جواهرات خود را در این کیف بگذارید». آنها گوشواره، ساعت و انگشتر مرا گرفتند. همه، جواهراتشان را در آن کیف گذاشتند و این یعنی ژاندارم‌های مجاری، آن جواهرات را صاحب می‌شدند. زیاد نبود زیرا مردم آنها را در خانه‌ها پنهان کرده بودند یا به فردی سپرده بودند تا برایشان نگه دارد، اما گوشواره و ساعت‌ها را نگه داشته بودند. سپس واگن‌ها شروع به حرکت کردند. به ما گفتند که به شمال مجارستان در پوزتا [دشت] می‌رویم تا در مزرعه‌ها کار کنیم. و ما به آنها اعتماد کردیم، اما بعدا فهمیدیم که به ما دروغ گفته‌اند زیرا زمانی که به کاسا [کوشیتسه] رسیدیم، مجار...آخرین شهر مجارستان، شهر شمالی مجارستان بود. بعد از کاسا مرز چکسلواکی بود که در آنزمان توسط آلمانی‌ها اشغال شده بود و به دلیل آنکه آنزمان، آنها در کاسا از واگن خارج نشدند، و اجازه ندادند ما از واگن خارج شویم و واگن و قطار به لهستان رفت (یعنی اول به چکسلواکی و سپس به لهستان رفت) همه بسیار بسیار بسیار ترسیده بودند زیرا فهمیدیم به ما دروغ گفته بودند و خبری از مجارستان، کار در زمین و هیچ چیز دیگری نبود. آنها ما را به لهستان بردند ولی نمی‌دانستیم کجا. پس از اینکه مدتی در حرکت بودیم، یادم نیست از صبح دوشنبه تا سحر پنجشنبه، منظورم پنجشنبه صبح زود است که به آشویتس رسیدیم.