باربارا مارتون فارکاس از رژه‌ی مرگ از اردوگاه گروس- روزن در آلمان می‌گوید

در طول شب، همه جور سر و صدایی می‌شنیدیم. از صدای هواپیما گرفته تا تیراندازی و.... می‌گفتند که روس‌ها در حال نزدیک و نزدیک‌تر شدن هستند. آنها بازداشتگاه‌ها را تخلیه کردند و ما را مجبور کردند پای پیاده راه بیفتیم. درست یادم نمی‌آید ما را کجا بردند- یک اردوگاه دیگر بود. آنجا هم افراد زیادی بودند، آنها گروه ما و آنها را یکی کردند و جلوتر رفتیم. مثل یک گوله برف، در آخر تعدادمان زیاد شده بوده، نمی‌دانم چند نفر، شاید هزار تا. و از آن زمان به بعد- یعنی از آخر فوریه تا آخر آوریل یعنی مارس- دو ماه یا بیشتر، تمام مدت پیاده یا با قطار، از جایی به جای دیگر می‌رفتیم. در اردوگاه از قطار پیاده می‌شدیم. برگ و گیاه می‌خوردیم و از آب هم خبری نبود. بعد کم کم شپش گذاشتیم- شپش‌های زیاد. آب برای خوردن نداشتیم چه رسد برای شستن خودمان. یک شب در واگن بودیم و درهای واگن قفل بود. همان شب شنیدیم که مأموران اس‌اس بیرون واگن به هم می‌گفتند: "رهبر ما مرده. رهبر ما مرده." ما گوش می‌دادیم و نمی‌دانستیم کدام رهبر. چون که هم رهبر اردوگاه داشتیم و هم هیتلر رهبر بود.