یوزف استانلی واردزالا از شرایط اردوگاه بیگاری در هانوور می‌گوید

یك بازداشتگاه بود، بازداشتگاه چوبی. و در هر... اتاق حدود 20 تا... تخت بود... تخت دو طبقه... مثل یك جعبه چوبی و... خیلی كوچیك بود و یك... اتاق گنجه دار هم بود و هر کدوم از ما یك گنجه و یک مقدار خرت و پرت داشتیم. چه خرت و پرت هایی؟ یك كاسه... كاسه گرد... كاسه گرد فلزی برای غذا خوردن، یك قاشق و یك كارت... یك كارت جیره غذایی مهر شده به ما می دادن كه باید اون را با خودمون داشتیم. و وقتی که ما رو به اردوگاه می آوردن، اول می رفتیم خودمون رو می شستیم. می رفتیم به یک اتاق خودمون رو می شستیم. و به سالن غذاخوری می رفتیم و بعد جلوی یک آشپزخونه بزرگ صبر می کردیم... و اونها پنجره رو باز می كردن. كارت مهر شده را به اونها می دادیم و غذای گرم می گرفتیم... بعد به یک پنجره دیگه می رفتیم و یک كم نون می گرفتیم. اون رو می خوردیم، اما یك ساعت بعد دوباره گشنمون بود و صبح ها چیزی بهمون نمی دادن. صبح ها به ما قهوه می دادن... اما قهوه اش از كاسنی درست شده بود-- ترش مزه... یک چیز داغ. و موقع ناهار... هیچ چیز نمی دادن. فقط عصرها. اوضاع اینطوری بود، هر روزهمینطوری بود... و روزهای اول غذا یک كمی بیشتر بود، اما در سال های 1943، 44 و 45 جیره نونمون رو قطع كردن و واسه همین همیشه خیلی خیلی گشنمون بود... بدترین چیز برای آدم گشنگیه.