رؤیای من

هم اکنون شیرین ترین رویاها را داشتم-
هنوز تپش قلبم را احساس می کنم-
صلح آمده! آری، صلح آمده!
صلح در سرتاسر این جهان پهناور.

در خیابانها آواز می خوانند،
کودکان پایکوبی می کنند، سالخوردگان نیز هم.
مردم دسته دسته گرد هم می آیند-
و اخبار مسرت بخش را فریاد می زنند.

صلح آمده! آری، صلح آمده!
دوستان جایگزین دشمنان شده اند؛
یهودیان رساتر از همه آواز سر داده اند،
تا پرشکوه ترین روز زندگی شان را جشن بگیرند.

مردم با یک دیگر مهربانند،
گویی مسیح موعود آمده است؛
به ناگاه صدای به هم خوردن زنجیرها را می شنوم-
و چه رویایی در برابر دیدگانم است!

محصور در قفس آهنی،
پیکر مردی برهنه،
همچون موجودی غضبناک و ددمنش،
گرسنه به سان گرگ بیابان.

زنان و مردان و حتی کودکان،
رهگذران با هر سنی و سالی،
همچون مرداری متعفن می پندارندش،
و به درون قفس تف می اندازند.

و با شور و لذت
به صورتش تف می اندازند؛
در حالی که انبوهی از حشرات گزنده
بر شاخه ای به صف در انتظارند.

صدای فریادی می شنوم:
"تف بیندازید! به رویش تف بیندازید!"
"او تمام جهان ما را مسموم کرده است!
نام او همچون نام قابیل
تا ابد به خون آغشته باد!"

خیابان ها همه طنین آن فریادند:
"تف بیندازید! به رویش تف بیندازید!"
و آنگاه که صف مردم از مقابل قفسش می گذرند،
همگان به او تف می اندازند.

من این صحنه را در رویایم دیدم؛
و فقط در انتظار آنم
که این رؤیای شیرین و زیبایم
در روزگاری نه چندان دور به حقیقت بپیوندد.