Rola lekarzy i pielęgniarek
Prześladowanie Żydów i innych grup nie było wyłącznie wynikiem działań Adolfa Hitlera i pozostałych gorliwych zwolenników nazizmu. Nazistowscy przywódcy wymagali aktywnej pomocy lub współpracy ze strony specjalistów pracujących w różnych dziedzinach, którzy w wielu przypadkach nie byli zadeklarowanymi nazistami. Obywatele ówczesnych Niemiec wykonujący zawody medyczne odegrali kluczową rolę w kształtowaniu i wprowadzaniu w życie wielu polityk nazistowskich. Znaczna liczba lekarzy i pielęgniarek wspierała reżim, a wielu z nich stało się współwinnymi nazistowskich zbrodni.
Tradycyjna praca medyczna lekarzy i pielęgniarek często stała w sprzeczności z polityką nazistowskiego reżimu. Niemniej niemieccy pracownicy służby zdrowia stali się ważnym elementem wspierającym nazizm. Nauki medyczne wpłynęły na rozwój ideologii nazistowskiej. Ponadto wiele lekarzy i pielęgniarek zaangażowało się w zbrodnie reżimu.
Lekarze
Przed dojściem nazistów do władzy w 1933 r. niemieccy lekarze należeli do najlepiej wykształconych i najbardziej cenionych na świecie. Wielu niemieckich lekarzy wierzyło wówczas w „higienę rasową” lub eugenikę. Naziści z entuzjazmem przyjęli te idee.
Blisko połowa niemieckich lekarzy została członkami partii nazistowskiej i jej organizacji w latach 1933–1945. Niektórzy niemieccy lekarze z zadowoleniem zaakceptowali nazistowski reżim, ponieważ wspierał on ich przekonania o „higienie rasowej”. Inni z kolei wsparli go, aby skorzystać z możliwości rozwoju swojej kariery. Wielu lekarzy aktywnie lub biernie skorzystało na zwolnieniu przez reżim swoich żydowskich kolegów i „aryzacji” ich zawodu.
Niemieccy lekarze i naukowcy medyczni pomogli ukształtować prawa rasowe nazistowskich Niemiec. Duża część z nich brała udział nazistowskich zbrodniach. Reżim nazistowski wykorzystywał badania medyczne do kształtowania definicji rasowych i racjonalizowania swojej polityki dyskryminacyjnej. Wielu lekarzy brało udział w przymusowych sterylizacjach, eksperymentach na ludziach lub „eutanazji” osób z niepełnosprawnościami umysłowymi i fizycznymi.
Pielęgniarki
Chrześcijańskie stowarzyszenia pielęgniarek zdominowały niemieckie pielęgniarstwo, gdy naziści doszli do władzy w 1933 r. W tamtym czasie pielęgniarstwo było powszechnie uważane bardziej za duchowe powołanie lub służbę publiczną niż karierę zawodową. Reżim nazistowski przeprowadził reorganizację niemieckich stowarzyszeń zawodowych pielęgniarek. Zakazano przyjmowania żydowskich pielęgniarek i ograniczono członkostwo do politycznie wiarygodnych „Aryjczyków”. Nazistowska propaganda promowała ideę, że pielęgniarstwo jest patriotyczną służbą państwu. Nazistowskie stowarzyszenia pielęgniarek promowały wartości militarystycznego obowiązku i posłuszeństwa. Szkoły pielęgniarskie zaczęły indoktrynować studentki ideologią nazistowską poprzez zajęcia na temat rasy i eugeniki.
Wiele pielęgniarek, które nie zawsze popierały nazistowski reżim, nadal realizowało jego dyskryminującą i morderczą politykę w trakcie swojej codziennej pracy. Pielęgniarki, które miały częstszy i bardziej bezpośredni kontakt z pacjentami niż lekarze, niejednokrotnie były tymi, które faktycznie stosowały politykę medyczną reżimu. Odgrywały one kluczową rolę w prowadzonym przez reżim programie „eutanazji”. W ramach programu zamordowano mniej więcej 250 000 dzieci i dorosłych z niepełnosprawnością umysłową i fizyczną. Zabito ich przez zagłodzenie, śmiertelny zastrzyk lub zagazowanie.