نقش پزشکان و پرستاران

اقدامات درمانی مرسوم پزشکان و پرستاران اغلب با سیاست‌های رژیم نازی در تضاد بود. با‌ این حال، کادر خدمات پزشکی آلمان، به یک منبع مهم پشتیبانی نازیسم تبدیل شد. علم پزشکی، در توسعه‌ی ایدئولوژی نازی‌ها تأثیر گذاشت. به‌علاوه، بسیاری از پزشکان و پرستاران درگیر جنایات این رژیم شدند.

پزشکان

پیش از به قدرت رسیدن نازی‌ها در سال ۱۹۳۳،  پزشکی آلمان، یکی از پیشرفته‌ترین و معتبرترین‌ حرفه‌های پزشکی جهان بود. در آن زمان، بسیاری از پزشکان آلمانی به ”بهداشت نژادی “یا اصلاح نژاد باور داشتند. نازی‌ها مشتاقانه از این ایده‌ها استقبال کردند.

بین سال‌های ۱۹۳۳ و ۱۹۴۵، تقریباً نیمی از پزشکان آلمانی، عضو حزب نازی و سازمان‌های آن شدند. برخی از پزشکان آلمانی به دلیل پشتیبانی رژیم نازی از باور‌هایشان در زمینه‌ی ”بهداشت نژادی “ از آنها پشتیبانی کردند. عده‌ای دیگر برای سوءاستفاده از فرصت برای پیشرفت در شغل‌هایشان به آنها پیوستند. بسیاری از پزشکان فعالانه یا منفعلانه از اخراج همکاران یهودی خود توسط رژیم و ”آریایی‌سازی“ حرفه‌شان بهره بردند.

پزشکان و دانشمندان رشته‌ی پزشکی آلمانی، به شکل‌گیری قوانین نژادی آلمان نازی کمک می‌کردند. بسیاری درگیر جنایات نازی‌ها شدند. رژیم نازی برای شکل‌دهی تعاریف نژادی و توجیه سیاست‌های تبعیض‌آمیز آن، از پژوهش‌های پزشکی استفاده می‌کرد. بسیاری از پزشکان در عقیم‌سازی‌های اجباری، آزمایش‌بر روی انسان‌ و همچنین بر به‌اصطلاح ”اتانازی“ (مرگ‌یاری) افراد دارای ناتوانی ذهنی و جسمی مشارکت ‌کردند.

پرستاران

هنگام به قدرت رسیدن نازی‌ها در سال ۱۹۳۳، پرستاران آلمانی تحت تسلط انجمن‌های پرستاران مسیحی بودند. در آن زمان، پرستاری در بسیاری از نقاط به‌عنوان ندایی معنوی یا خدمتی عمومی در نظر گرفته می‌شد تا یک شغل حرفه‌ای. رژیم نازی انجمن‌های پرستاری حرفه‌ای آلمان را دوباره سازمان‌دهی کرد. این رژیم، عضویت پرستاران یهودی را ممنوع و آن‌ را به ”آریایی‌ها “که از نظر سیاسی قابل‌اعتماد بودند محدود کرد. تبلیغات سیاسی نازی‌ها این ایده را که پرستاری خدمتی میهن‌پرستانه به دولت است، ترویج می‌داد. انجمن‌های پرستاران نازی‌، وظایف نظامی‌ و فرمان‌برداری را ترویج می‌کردند. مدارس پرستاری از طریق کلاس‌هایشان، شروع به تلقین دانش‌آموزان به ایدئولوژی نژادی و اصلاح نژاد نازی‌ها نمودند.

بسیاری از پرستارانی هم که لزوماً از رژیم نازی پشتیبانی نمی‌کردند، همچنان در جریان کار روزانه و مستمر خود، سیاست‌های تبعیض‌آمیز و مرگبار آن را اجرا می‌کردند. در واقع، از آنجا که پرستاران اغلب نسبت به پزشکان بیشتر و مستقیم‌تر با بیماران در ارتباط بودند، بیش از پزشکان، سیاست‌های پزشکی رژیم را اعمال می‌کردند. پرستاران در برنامه‌ی ”اتانازی“(مرگیاری) رژیم، نقشی عمده بازی می‌کردند. از طریق این برنامه، تقریباً ۲۵۰٬۰۰۰ کودک و بزرگسال دارای ناتوانی ذهنی و جسمی کشته شدند. آن‌ها به دلیل گرسنگی، تزریق کشنده یا گاز به قتل رسیدند.