Dokument
Fałszywy dokument tożsamości Tadeusza Sarneckiego, członka Żegoty
Podczas II wojny światowej ludzie często posługiwali się fałszywą tożsamością i podrobionymi dokumentami tożsamości, aby uniknąć władz nazistowskich. Fałszywa tożsamość była koniecznością dla członków ruchu oporu, organizacji pomocowych i Żydów, którzy mieli nadzieję na ukrycie swojej narodowości. Tworzenie wiarygodnych falsyfikatów o wysokiej jakości wymagało współpracy w konspiracji dziesiątek osób. Potrzebny był także zaawansowany sprzęt fotograficzny i drukarski. Dla Żydów pragnących ukryć swoją narodowość pozyskanie fałszywych dokumentów było niejednokrotnie kwestią życia lub śmierci.
Tym fałszywym dokumentem tożsamości posługiwał się Tadeusz J. Sarnecki w czasie II wojny światowej. Sarnecki współpracował z Radą Pomocy Żydom (kryptonim: „Żegota”) pod przybranym nazwiskiem „Kazimierz Hutecki”. Żegota była konspiracyjną organizacją pomocy Żydom na terenie okupowanej Polski zrzeszającą przedstawicieli polskich i żydowskich ugrupowań politycznych. Przy wsparciu rządu RP na uchodźstwie koordynowała działania na rzecz ratowania Żydów przed prześladowaniami i zagładą z rąk nazistów w okupowanej Polsce. W latach 1942–1944 Sarnecki wraz z żoną Ewą pełnili funkcję kurierów z ramienia Żegoty na Zamojszczyźnie i Lubelszczyźnie. Jeździli do obozów pracy przymusowej w tym regionie, w tym także do Piotrkowa Trybunalskiego, Radomia i Starachowic. Sarneccy potajemnie dostarczali uwięzionym tam Żydom pieniądze, dokumenty, żywność, leki i listy. Kilkakrotnie udało im się pomóc w ucieczce poprzez wyprowadzenie ludzi z tych obozów. Tadeusz i Ewa Sarneccy przeżyli wojnę.