Chaim Engel

Sobibor’a vardık. Ben, erkek kardeşim ve arkadaşımlaydım. Diğer insanlarla bir araya geldik. Yaklaşık yedi, sekiz yüz kişi vardı. Bizi trenden indirdiler ve iki sıra hâlinde dizip aramızdan seçim yapmaya, toplamaya başladılar. Seçimin ne anlama geldiğini bilmiyordum. Bir Alman bana "Nerelisin?" diye sordu. "Lodz" dedim. "Çık." Sonra devam ettiler. "Ne iş yaparsın?" "Marangozum." "Çık." İşte bu şekilde yaklaşık 18–20 kişi seçtiler. Ha, bir de Polonya’da Yahudilerin başına böyle şeyler geldiğini duyduğumuzu söyleyeyim. Yahudileri öldürüyorlardı. Zehirli gaz veriyorlardı. Bunun gibi şeyler işte. Ama biz aslında gençler olarak böyle bir şeyin mümkün olabileceğine gerçekten inanmıyorduk. Gençlerin çalıştırılacağını düşünüyorduk... Belki yalnızca yaşlıları öldürüyor olabilirlerdi. Böyle bir şeye inanmak, inanabilmek istemiyorsunuz. Çünkü bu o kadar anlaşılmaz bir şey ki, böyle bir şeyin olabilmesi öyle inanılmaz bir şey ki... Bu tür haberler geliyor olsa dahi inanmıyorsunuz. Kampta bizi seçtiklerinde seçimin ne anlama geldiğini, hayat mı, ölüm mü, gerçekten bilmiyordum. Öylece aldılar bizi... Yirmi kişi kadardık... Bizi bir tarafa ayırdılar. Diğerleri kampa gitti. Gaz odalarına... Bunu sonradan öğrendik. Orada çalıştık. Gittik... Öğleden sonra, öğleden sonra bizi diğer insanlarla birlikte kıyafetleri ayırmak üzere götürdüler. İşimiz buydu artık. Kıyafetleri ayırmaya başladım... Bizimle birlikte yeni gelen insanların kıyafetleriydi bunlar. Bunu yaparken erkek kardeşimin elbiselerini buldum. Onun... aile resimlerini... Artık biliyordum... Bana neler olduğunu söylemişlerdi. Artık neler olduğunu biliyordum... Arkadaşımla birlikte gaz odasına gitmişti ve ben burada onun kıyafetlerini ayırıyordum.