قوانین ضد یهود در آلمان پیش از جنگ
یهود ستیزی و آزار و اذیت یهودیان، یکی از اصول محوری ایدئولوژی نازی ها به شمار می رفت. در برنامه 25 ماده ای حزب نازی که در سال 1925 منتشر شد، اعضای این حزب آشکارا قصد خود مبنی بر جداسازی یهودیان از جامعه "آریایی" و لغو حقوق سیاسی، قانونی و مدنی یهودیان را اعلام کردند. رهبران نازی بلافاصله پس از دستیابی به قدرت، تعهد خود مبنی بر آزار و اذیت یهودیان آلمانی را متحقق ساختند. اولین قانون عمده در زمینه محروم کردن شهروندان یهودی از حقوق خود "قانون بازسازی ادارات دولتی تخصصی" در 7 آوریل 1933 بود که به موجب آن کارمندان و حقوق بگیران دولت که یهودی و یا "به لحاظ سیاسی غیرقابل اعتماد" به شمار می رفتند، از خدمت به دولت محروم می شدند.
قانون جدید ادارات دولتی اولین تلاش مقامات آلمانی برای پی ریزی به اصطلاح " بند آریایی" یا مقرراتی بود که یهودیان( که اغلب دیگر افراد"غیرآریایی" را نیز در بر می گرفت) را از سازمان ها، مشاغل و دیگر عرصه های عمومی محروم می کرد. در آوریل 1933، قوانین آلمان تعداد دانش پژوهان یهودی را در مدارس و دانشگاه های آلمان محدود کرد. در همان ماه، قوانین دیگر به طور ناگهانی از میزان "فعالیت یهودیان" در مشاغل پزشکی و حقوقی کاست. قوانین و احکام بعدی، بازپرداخت سهم بیمه پزشکان یهودی از بودجه خدمات درمانی دولت را محدود کرد.
رهبران نازی در گردهم آیی سالانه خود که در سپتامبر 1935 در نورنبرگ برگزار شد، قوانین جدیدی اعلام کردند که بسیاری از نظریه های نژادی رایج در ایدئولوژی آنها را نهادینه کرد. "قوانین نورنبرگ" یهودیان آلمانی را از شهروندی رایش محروم می کرد وهمچنین آنان را از ازدواج یا روابط جنسی با افراد "دارای خون آلمانی یا افراد وابسته به این نژاد" منع می کرد. دستورات جنبی این قوانین، آنان را از بسیاری از حقوق سیاسی محروم می کرد. یهودیان حق رأی نداشتند (یعنی اینکه آنها رسماً انتظار حق رأی نداشتند) و نمی توانستند مقام یا منصب دولتی داشته باشند.
قوانین نورنبرگ "یهودیان" را به عنوان افرادی با اعتقادات خاص مذهبی به رسمیت نمی شناخت. در عوض، اولین متمم قوانین نورنبرگ، هر فردی را که سه یا چهار پدربزرگ و مادربزرگ یهودی داشت- صرف نظر از اینکه آن فرد خود را یهودی می دانست و یا اینکه متعلق به جامعه مذهبی یهودیان بود- یهودی قلمداد می کرد. بسیاری از آلمانی هایی که شعائر مذهبی یهودیت را بجا نیاورده یا سالها آن اعمال را اجرا نکرده بودند، خود را گرفتار در بند هراس آور نازی ها دیدند. حتی کسانی که دارای پدر و مادربزرگ یهودی بوده و به دین مسیحیت گرویده بودند، یهودی محسوب می شدند.
در هفته های پیش از بازی های المپیک زمستانی و تابستانی 1936 و طی آن که به ترتیب در شهرهای گارمیش- پارتنکیرچن و برلین برگزار می شد، رژیم نازی عملاً تا حدود زیادی زبان و فعالیت های ضد یهودی خود را تعدیل کرد. رژیم نازی حتی بعضی از علامت هایی را که روی آنها نوشته شده بود "ورود یهودیان ممنوع است" از مکان های عمومی جمع کرد. هیتلر نمی خواست انتقاد بین المللی از دولتش منجر به انتقال بازی ها به کشور دیگری شود. چنین ضرر و زیانی، ضربه ای جدی به وجهه آلمان وارد می کرد. رهبران نازی ها نیز نمی خواستند راه را بر توریسم بین المللی و درآمد حاصل از آن در طول المپیک ببندند.
در سال های 1937 و 1938، مقامات آلمانی از نو قوانین مربوط به آزار و اذیت یهودیان آلمانی را تشدید کردند. دولت با ملزم کردن یهودیان به ثبت اموال خود، در صدد بود تا آنها را فقیر و از عرصه اقتصاد آلمان حذف کند. حتی پیش از بازی های المپیک نیز دولت نازی روند "آریایی کردن" کسب و کار یهودیان را آغاز کرده بود. "آریایی کردن" به معنای اخراج کارگران و مدیران یهودی از شرکت ها و یا تصاحب کسب و کار یهودیان توسط آلمانی های غیر یهودی بود که آن را به قیمت پایین تعیین شده از سوی دولت یا مأموران حزب نازی خریداری می کردند. در سال های 1937 و 1938، دولت پزشکان یهودی را از مداوای غیر یهودیان منع و مجوز وکالت وکلای یهودی را لغو کرد.
رهبران نازی پس از "شب شیشه های شکسته" (پوگروم 9-10 نوامبر 1938) فعالیت های"آریایی کردن" را شدت بخشیدند و اقداماتی انجام دادند که به طرز فزاینده ای یهودیان را از دوستان آلمانی شان جدا و آنان را منزوی کرد. ورود یهودیان به تمام مدارس و دانشگاه های دولتی و همچنین سینماها، تئاترها و مکان های ورزشی ممنوع شد. در بسیاری از شهرها، یهودیان از تردد در مناطق معین"آریایی" منع شدند. احکام و دستورات آلمان ها موجب افزایش تحریم یهودیان در حیطه های شغلی شد. به عنوان مثال، تا پیش از سپتامبر 1938، پزشکان یهودی عملاَ از مداوای بیماران "آریایی" منع شدند.
در اوت 1938، مقامات آلمانی حکم دادند که از اول ژانویه 1939 مردان و زنان یهودی که نامشان ریشه "غیر یهودی" داشت باید به ترتیب نام های "اسرائیل" و "سارا" را به نام های خود اضافه کنند. همه یهودیان ملزم به همراه داشتن کارت شناسایی بودند که نشانگر اصلیت یهودی آنها بود و در پاییز 1938، روی تمام پاسپورت های یهودی حرف "J" مهر شد. در حالی که رهبران نازی به تدارک کشور گشایی های خود در اروپا و اتریش شتاب می بخشیدند، قوانین ضد یهودی در آلمان و اتریش راه را برای آزار و اذیت همه جانبه یهودیان هموار می کردند.