Η Υπηρεσία Ασφαλείας (SD)
Η Υπηρεσία Ασφαλείας (Sicherheitsdienst) ήταν μια υπηρεσία πληροφοριών του ναζιστικού κόμματος. Ήταν τμήμα των SS (Schutzstaffel, Μοίρα Ασφαλείας), της επίλεκτης παραστρατιωτικής οργάνωσης του Ναζιστικού Κόμματος που τελούσε υπό τον έλεγχο του Heinrich Himmler. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου, η SD ανέλαβε όλο και πιο σημαντικό ρόλο στις αντιεβραϊκές πολιτικές των Ναζί. Η πιο διαβόητη δράση της ήταν τα Τάγματα Θανάτου (Einsatzgruppen).
Σημαντικά γεγονότα
-
1
Κατά το μεγαλύτερο μέρος της λειτουργίας της, η Υπηρεσία Ασφαλείας διοικούνταν από τον Reinhard Heydrich, μια σημαντική προσωπικότητα των Ναζί στην ιστορία του Ολοκαυτώματος, και συνδεόταν στενά με το πρόσωπό του.
-
2
Στη δεκαετία του 1930, ο αρχηγός των SS Heinrich Himmler και ο υπαρχηγός των SS Reinhard Heydrich έλαβαν μέτρα για την ενοποίηση της Υπηρεσίας Ασφαλείας με την Αστυνομία Ασφαλείας (Γκεστάπο και Kripo).
-
3
Μονάδες της Αστυνομίας Ασφαλείας και της Υπηρεσίας Ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένων των διαβόητων Ταγμάτων Θανάτου, διέπραξαν πολλά από τα εγκλήματα του Ολοκαυτώματος.
H Sicherheitsdienst (Υπηρεσία Ασφαλείας), συνήθως αποκαλούμενη SD, ήταν μια ναζιστική υπηρεσία πληροφοριών. Η SD υφίστατο από το 1931 έως το 1945. Κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου, επικεφαλής ήταν ο Reinhard Heydrich. Η SD ήταν μια ιδεολογικά ριζοσπαστική οργάνωση που έγινε βασικός αυτουργός του Ολοκαυτώματος.
Ήταν μια υποομάδα των SS (Schutzstaffel, Μοίρα Ασφαλείας), της επίλεκτης παραστρατιωτικής οργάνωσης του Ναζιστικού Κόμματος με επικεφαλής τον Heinrich Himmler. Ως η υπηρεσία πληροφοριών των SS, η SD ήταν υπεύθυνη για τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με τους εχθρούς του Ναζιστικού Κόμματος, πραγματικούς και υποτιθέμενους. Σε αυτούς τους υποτιθέμενους εχθρούς περιλαμβάνονταν μεταξύ άλλων πολιτικοί αντίπαλοι, Εβραίοι και ελευθεροτέκτονες. Η SD έγινε μια από τις βασικές πηγές πληροφοριών και γνώσεων του ναζιστικού καθεστώτος σχετικά με τους Εβραίους. Ως εκ τούτου, η SD πρότεινε και πειραματίστηκε με διάφορες μεθόδους για την επίλυση του «Εβραϊκού Ζητήματος».
Τα πρώτα χρόνια της SD, 1931-1933
Ο επικεφαλής των SS Heinrich Himmler ίδρυσε επίσημα την Υπηρεσία Ασφαλείας (SD) το καλοκαίρι του 1931. Τοποθέτησε τον Reinhard Heydrich επικεφαλής της νέας οργάνωσης. Υπό τις διαταγές του Heydrich, η SD εξελίχθηκε από μια μικρή, υποχρηματοδοτούμενη οργάνωση σε βασικό παράγοντα του ναζιστικού καθεστώτος.
Πριν από την ανάληψη της εξουσίας από τους Ναζί τον Ιανουάριο του 1933, η SD του Heydrich ήταν ακόμη αρκετά μικρή. Στα μέσα του 1932, είχε το πολύ 33 εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης. Στην πραγματικότητα, αρχικά ήταν απλώς μία από τις διάφορες ναζιστικές οργανώσεις πληροφοριών, οι οποίες ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για την επιρροή.
Τον πρώτο καιρό, η SD συγκέντρωνε πληροφορίες για τους πολιτικούς εχθρούς του Ναζιστικού Κόμματος. Με άλλα λόγια κατασκόπευαν άλλα πολιτικά κόμματα και κυβερνητικούς αξιωματούχους στη Γερμανία. Συγκέντρωναν όμως και πληροφορίες για τους αντιπάλους του Χίτλερ μέσα στο ναζιστικό κίνημα και κόμμα. Συγκεκριμένα, η αρχική SD ασχολήθηκε με τη συλλογή πληροφοριών για τα νέα μέλη του ταχέως αναπτυσσόμενου Ναζιστικού Κόμματος. Οι Ναζί ανησυχούσαν ότι στη μαζική εισροή υποστηρικτών περιλαμβάνονταν επίσης κατάσκοποι της αστυνομίας και κατάσκοποι από άλλα πολιτικά κινήματα.
Η SD στα πρώτα χρόνια του Ναζιστικού Καθεστώτος, 1933-1936
Ο Αδόλφος Χίτλερ διορίστηκε καγκελάριος της Γερμανίας τον Ιανουάριο του 1933. Στην αρχή, η SD δεν είχε σαφή ρόλο στο νέο ναζιστικό καθεστώς. Ο οργανισμός παρέμενε μικρός και υποχρηματοδοτούμενος. Ωστόσο, αυτό άρχισε να αλλάζει όταν στις 9 Ιουνίου 1934, η SD ανακηρύχθηκε επίσημα η μόνη υπηρεσία πληροφοριών του Ναζιστικού Κόμματος.
Αργότερα τον ίδιο μήνα, ο Heydrich και άλλα στελέχη της SD έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εκκαθάριση του Röhm. Αυτή η εκκαθάριση ήταν μια σειρά δολοφονιών που διαπράχθηκαν μεταξύ 30 Ιουνίου και 2 Ιουλίου 1934. Είχε ως στόχο κυρίως τα Τάγματα Εφόδου (Sturmabteilung). Τα Τάγματα Εφόδου ήταν μια άλλη παραστρατιωτική οργάνωση του Ναζιστικού Κόμματος που υπήρξε πιστή, ριζοσπαστική και βίαιη δύναμη στην άνοδο των Ναζί στην εξουσία. Όμως, το καλοκαίρι του 1934, η φιλοσοφία και τα ιδανικά των Ταγμάτων Εφόδου δεν ταίριαζαν πλέον στον Χίτλερ και το ναζιστικό καθεστώς. Ο βίαιος παρορμητισμός και τα αιτήματά τους για κοινωνική επανάσταση θορύβησαν πολλούς Γερμανούς.
Ο Himmler και ο Heydrich συμμετείχαν και οι δύο στενά στην ενθάρρυνση, την προετοιμασία και τη διάπραξη της εκκαθάρισης. Πριν από την εκκαθάριση, η SD βοήθησε στη σύνταξη καταλόγων με τα άτομα που επρόκειτο να δολοφονηθούν. Ο Heydrich βοήθησε προσωπικά στην επίβλεψη των γεγονότων στο Βερολίνο, ενώ άλλοι αξιωματικοί της SD συμμετείχαν στην εκκαθάριση στο Μόναχο. Η εκκαθάριση κατέδειξε τη βιαιότητα του Heydrich και των αξιωματικών της SD και την αφοσίωσή τους στον Χίτλερ. Στη συνέχεια, η δύναμη της SD συνέχισε να αυξάνεται.
Στο τέλος του 1934, υπήρχαν 850 εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης της SD, σχεδόν είκοσι έξι φορές περισσότεροι από ό,τι όταν ξεκίνησε η οργάνωση. Οι άνδρες που εντάχθηκαν στην SD ήταν συνήθως νέοι, σε ηλικία είκοσι και τριάντα ετών. Είχαν επίσης καλή μόρφωση. Πολλοί είχαν σπουδάσει νομικά. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι άνδρες της SD ήταν προσηλωμένοι στα ναζιστικά ιδεώδη.
Η άνοδος του Himmler, του Heydrich και της SD
Η SD απέκτησε δύναμη στα μέσα και τα τέλη της δεκαετίας του 1930, καθώς ο δημιουργός της Heinrich Himmler ανέβηκε στην κορυφή της ναζιστικής ιεραρχίας. Καθώς αυξανόταν η εξουσία του Himmler, αυξανόταν και η δύναμη του δεύτερου στην ιεραρχία, του αρχηγού της SD Reinhard Heydrich.
Το καλοκαίρι του 1936 ήταν μια σημαντική στιγμή για την άνοδο του Himmler. Ο Himmler ήταν ο αρχηγός των SS, ενός σκέλους του Ναζιστικού Κόμματος, από το 1929. Τον Ιούνιο του 1936, ο Χίτλερ αύξησε τις ευθύνες του Himmler διορίζοντάς τον επικεφαλής της Γερμανικής Αστυνομίας. Αυτή ήταν μια κυβερνητική θέση που έθετε τον Himmler επικεφαλής όλων των γερμανικών αστυνομικών δυνάμεων. Έτσι, ο Himmler κατείχε ταυτόχρονα δύο εξέχουσες θέσεις, μία στη δίκοίηση του ναζιστικού κόμματος και μία στην κυβέρνηση.
Από τη θέση του ως αρχηγός των SS και επικεφαλής της Γερμανικής Αστυνομίας, ο Himmler άρχισε να αναβαθμίζει την SD σε πιο ισχυρή θέση.
Συνένωση της SD και της Αστυνομίας Ασφαλείας, 1936-1939
Ως αρχηγός των SS και επικεφαλής της Γερμανικής Αστυνομίας, ο Himmler εργάστηκε για την επίτευξη της αποστολής του να συνδυάσει τα SS και τη γερμανική αστυνομία. Σε αυτό το νέο σύστημα των SS και της αστυνομίας, σχεδίαζε η SD να συνεργάζεται με τις πολιτικές και εγκληματολογικές αστυνομικές δυνάμεις της Γερμανίας με στόχο τους εχθρούς της Γερμανίας.
Ωστόσο, το πρώτο εξάμηνο του 1936, η πολιτική και η εγκληματολογική αστυνομία εξακολουθούσαν να αποτελούν ξεχωριστές οντότητες. Έτσι, για να επιτύχει τους στόχους του, ο Himmler έπρεπε να συγκεντρώσει και να ενώσει τις πολιτικές και εγκληματολογικές αστυνομικές δυνάμεις της Γερμανίας. Τον Ιούνιο του 1936, ο Himmler το κατάφερε. Ίδρυσε το Κεντρικό Γραφείο της Αστυνομίας Ασφαλείας(Hauptamt Sicherheitspolizei, SiPo). Η Αστυνομία Ασφαλείας αποτελούνταν από την Kripo (εγκληματολογική αστυνομία) και την Gestapo (πολιτική αστυνομία).
Την ίδια στιγμή που ο Himmler ένωνε την Kripo και την Γκεστάπο μεταξύ τους ως Αστυνομία Ασφαλείας, έκανε βήματα προς τη συνένωσή τους με την SD. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Himmler διόρισε τον Heydrich επικεφαλής της Αστυνομίας Ασφαλείας. Αυτό σήμαινε ότι ο Heydrich ήταν πλέον επικεφαλής τόσο της SD όσο και της Αστυνομίας Ασφαλείας. Ο νέος του τίτλος ήταν Επικεφαλής της Αστυνομίας Ασφαλείας και της SD. Όπως και ο Himmler, ο Heydrich κατείχε δύο θέσεις ταυτόχρονα και λειτουργούσε ως ο προσωπικός σύνδεσμος μεταξύ αυτών των δύο οργανώσεων.
Ο Himmler και ο Heydrich ήλπιζαν ότι η SD και η Αστυνομία Ασφαλείας θα συνεργάζονταν. Ωστόσο, η οργάνωση του ναζιστικού κόμματος και του ναζιστικού καθεστώτος καθιστούσε αυτή τη συνεργασία κάπως δύσκολη. Αυτό ήταν ένα περίπλοκο νέο σύστημα που εξαρτιόταν από τη δημιουργία διπλών θέσεων που συνέδεαν το ναζιστικό κόμμα με τη γερμανική κυβέρνηση.
Πώς λειτουργούσαν η SD και η Αστυνομία Ασφαλείας στη ναζιστική Γερμανία
Στην προπολεμική ναζιστική Γερμανία, η SD και η Αστυνομία Ασφαλείας είχαν διαφορετικούς, αλλά συμπληρωματικούς ρόλους. Οι ρόλοι αυτοί υπαγορεύονταν από τις διαφορετικές θέσεις τους στο ναζιστικό καθεστώς και από τη διοίκηση της γερμανικής κυβέρνησης.
Η SD ήταν οργάνωση του ναζιστικού κόμματος και υπαγόταν στα SS. Ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξη των θεωρητικών πτυχών της Υπηρεσίας πληροφοριών και της ασφάλειας. Η SD ήταν, στον πυρήνα της, μια ναζιστική οργάνωση. Οι αξιωματικοί της SD έβλεπαν τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της ναζιστικής ιδεολογίας. Και οι ναζιστικές ιδέες διαμόρφωσαν τις πράξεις της SD, συμπεριλαμβανομένης της δομής του συστήματος πληροφοριών της. Η SD δημιούργησε ξεχωριστά τμήματα πληροφοριών για τη μελέτη των υποτιθέμενων εσωτερικών εχθρών της ναζιστικής Γερμανίας. Δημιούργησαν τμήματα αφιερωμένα στους Εβραίους, στους αριστερούς μαρξιστές αντιπάλους, στους θρησκευτικούς αντιφρονούντες, όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, στους δεξιούς εθνικιστές αντιπάλους και στους ελευθεροτέκτονες. Αλλά επειδή ήταν οργάνωση του ναζιστικού κόμματος, η SD δεν είχε την εξουσία να συλλαμβάνει πιθανούς εχθρούς στη ναζιστική Γερμανία. Η εξουσία αυτή ανήκε στο γερμανικό σύστημα ποινικής δικαιοσύνης.
Σε αντίθεση με την SD, η Αστυνομία Ασφαλείας ήταν μια οργάνωση της δημόσιας διοίκησης εντός της γερμανικής κυβέρνησης. Υπαγόταν στον επικεφαλής της Γερμανικής Αστυνομίας και του Υπουργείου Εσωτερικών. Στην ουσία η Αστυνομία Ασφαλείας ήταν ένας οργανισμός αστυνόμευσης. Οι αστυνομικοί ασφαλείας είχαν συνήθως αστυνομική εκπαίδευση, γνώση των νομικών γραφειοκρατικών διαδικασιών και εμπειρία στις έρευνες. Το πιο σημαντικό είναι ότι η Αστυνομία Ασφαλείας κατείχε αστυνομικές εξουσίες, δηλαδή την εξουσία να συλλαμβάνει επισήμως άτομα.
Θεωρητικά, ο καταμερισμός εργασίας προέβλεπε ότι η SD θα αναγνώριζε ποιος ή τι αποτελούσε απειλή, ενώ η Αστυνομία Ασφαλείας θα πραγματοποιούσε τις συλλήψεις. Στην πράξη, ωστόσο, υπήρχε σημαντική αλληλοεπικάλυψη των αρμοδιοτήτων της Αστυνομίας Ασφαλείας και της SD. Ως αποτέλεσμα, συχνά ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για επιρροή. Η λειτουργία της SD στο πλαίσιο του ναζιστικού καθεστώτος επικάλυπτε αρμοδιότητες που τυπικά ανήκαν στην αστυνομία, όπως οι έρευνες και η παρακολούθηση. Βάζοντας την SD στην εξίσωση, ο Himmler και ο Heydrich κατάφεραν τελικά τη ριζοσπαστικοποίηση και τη ναζιστικοποίηση των αστυνομικών πρακτικών.
Η SD και η Αστυνομία Ασφαλείας δεν συνεργάζονταν πάντοτε καλά λόγω του ανταγωνισμού που υπήρχε μεταξύ τους. Σε μια προσπάθεια να επιλύσει αυτό το πρόβλημα, ο Heydrich δημιούργησε τους Επιθεωρητές της Αστυνομίας Ασφαλείας και της SD (Inspekteur der Sicherheitspolizei und des SD, IdS). Αποστολή τους ήταν να επιβλέπουν όλες τις μονάδες της Αστυνομίας Ασφαλείας και της SD σε μια συγκεκριμένη περιοχή της ναζιστικής Γερμανίας και να ενθαρρύνουν τη συνεργασία μεταξύ τους.
Στη Γερμανία, η SD και η Αστυνομία Ασφαλείας διατηρούσαν πάντα ξεχωριστές αρμοδιότητες και καθήκοντα. Ωστόσο, οι διακρίσεις αυτές έπαυσαν να υπάρχουν στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ευρώπη. Από την πλευρά των Ναζί, υπήρχαν λίγοι νομικοί περιορισμοί για το τι μπορούσαν και τι δεν μπορούσαν να κάνουν η SD και η Αστυνομία Ασφαλείας στα κατεχόμενα εδάφη. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ανατολική Ευρώπη.
Ο ρόλος της SD κατά τη διάρκεια του πολέμου
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 με τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η SD και η Αστυνομία Ασφαλείας διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην υποτιθέμενη προστασία της Γερμανίας από τους εχθρούς της. Αναγνωρίζοντας τη σημασία τους κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Himmler δημιούργησε το Κεντρικό Γραφείο Ασφαλείας του Ράιχ (Reichssicherheitshauptamt, RSHA) στις 27 Σεπτεμβρίου 1939. Το γραφείο αυτό συνδύασε επίσημα το Κεντρικό Γραφείο της Αστυνομίας Ασφαλείας με την SD. Ο Heydrich ηγήθηκε του RSHA μέχρι τον θάνατό του, τον Ιούνιο του 1942. Τελικά, την ηγεσία ανέλαβε ένας άλλος αξιωματικός των SS, ο Ernst Kaltenbrunner.
Η SD συνέχισε να αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μέχρι το 1940, υπήρχαν 4.300 εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης στην SD. Το 1944 ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε 6.482.
Από το 1941, υπήρχαν δύο υπηρεσίες SD στο RSHA: το Γραφείο III SD εσωτερικού (SD-Inland) και το Γραφείο VI SD εξωτερικού (SD-Ausland).
Η SD εσωτερικού κατά τη διάρκεια του πολέμου
Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη ναζιστική Γερμανία, η SD συνέχισε να συλλέγει πληροφορίες για πιθανούς εχθρούς. Η SD εσωτερικού (Γραφείο ΙΙΙ του RSHA) συνέταξε επίσης εκθέσεις ψυχολογικής διάθεσης για το σύνολο του γερμανικού πληθυσμού. Σε αυτές τις εκθέσεις, η SD σημείωνε πράγματα όπως το πώς οι πολίτες αντιδρούσαν στις απώλειες του πολέμου και τι γνώμη είχαν για τον Χίτλερ και άλλους ναζιστές ηγέτες.
Η SD εξωτερικού κατά τη διάρκεια του πολέμου
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η SD εξωτερικού (Γραφείο VI του RSHA) δημιούργησε δίκτυα πληροφοριών στο εξωτερικό. Δρούσαν μυστικά στην επικράτεια των συμμάχων της Γερμανίας στον Άξονα. Κατά καιρούς ασκούσαν τη δική τους εξωτερική πολιτική σε ανταγωνισμό με το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών. Ένας άλλος αντίπαλος της SD στον τομέα της συγκέντρωσης και ανάλυσης πληροφοριών εξωτερικού ήταν η υπηρεσία πληροφοριών των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων (Amt Auslands/Abwehr) υπό τον Ναύαρχο Wilhelm Canaris. Τον Φεβρουάριο του 1944, το γραφείο αυτό ενσωματώθηκε στο RSHA ως Amt Mil.
Η SD και το Ολοκαύτωμα
Η Αστυνομία Ασφαλείας και οι μονάδες της SD έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο Ολοκαύτωμα. Σε πολλά μέρη της υπό γερμανικής κατοχής Ευρώπης, οι ηγέτες της Αστυνομίας Ασφαλείας και της SD ήταν υπεύθυνοι για τον συντονισμό και τη διάπραξη φρικτών εγκλημάτων. Για παράδειγμα, στην κατεχόμενη Ολλανδία ο διοικητής της Αστυνομίας Ασφαλείας και της SD (Befehlshaber der Sicherheitspolizei und des SD) ήταν υπεύθυνος για τον συντονισμό της απέλασης των Ολλανδών Εβραίων προς τον τόπο θανάτωσής τους.
Οι πιο διαβόητες μονάδες της Αστυνομίας Ασφαλείας και της SD ήταν τα Einsatzgruppen (ομάδες κρούσης ή τάγματα ειδικών καθηκόντων). Μερικές φορές στα αγγλικά αυτά αποκαλούνται κινητές μονάδες εξόντωσης. Τα τάγματα θανάτου (Einsatzgruppen) ήταν μονάδες της Αστυνομίας Ασφαλείας και της SD που είχαν δημιουργηθεί ήδη από το 1938. Ανέλαβαν καθήκοντα σε εδάφη που μόλις είχαν καταληφθεί από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις. Το καθήκον τους ήταν να εκτελούν διάφορα μέτρα ασφαλείας. Μεταξύ αυτών των καθηκόντων ήταν ο εντοπισμός και η εξουδετέρωση πιθανών εχθρών της γερμανικής κυριαρχίας, η κατάληψη σημαντικών χώρων και η αποτροπή δολιοφθορών, καθώς και η στρατολόγηση συνεργατών και η δημιουργία δικτύων πληροφοριών. Τα τάγματα θανάτου εφάρμοζαν σταθερά και με βίαιο τρόπο τις ναζιστικές κατοχικές πολιτικές.
Είναι περισσότερο γνωστά για τις σφαγές Εβραίων μετά τη γερμανική επίθεση στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούνιο του 1941. Πολλοί άνδρες της SD εντάχθηκαν και ηγήθηκαν των ταγμάτων θανάτου. Ο Otto Ohlendor, επικεφαλής του γραφείου εσωτερικού της SD στο RSHA, διοικούσε προσωπικά τη μονάδα τάγματος θανάτου «Einsatzgruppe D». Η μονάδα αυτή δημιουργήθηκε στη νότια Ουκρανία, την Κριμαία και τον Βόρειο Καύκασο. Στις 2 Ιανουαρίου 1942, ο Ohlendor ανέφερε ότι η μονάδα του είχε σκοτώσει 17.645 Εβραίους μεταξύ 16 Νοεμβρίου και 15 Δεκεμβρίου 1941 στη δυτική Κριμαία. Σύμφωνα με την αναφορά αυτή, είχαν επίσης εκτελέσει 2.504 Κριμτσάκους (μια υποομάδα Εβραίων στην Κριμαία), 824 Ρομά και 212 κομμουνιστές και αντάρτες.
Η αναφορά του Ohlendor δηλώνει μόνο μία περίπτωση κατά την οποία η SD διέπραξε μαζικές δολοφονίες. Συνολικά, η SD ήταν υπεύθυνη και συμμετείχε στη δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η SD στη Δίκη της Νυρεμβέργης
Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν σαφές στις συμμαχικές δυνάμεις ότι η SD ήταν ένας από τους κύριους αυτουργούς των ναζιστικών εγκλημάτων. Το Διεθνές Στρατοδικείο της Νυρεμβέργης (IMT) απεφάνθη ότι η SD ήταν εγκληματική οργάνωση.
Τα εγκλήματα της SD τεκμηριώθηκαν επαρκώς στο Διεθνές Στρατοδικείο και σε άλλες μεταπολεμικές δίκες. Το πιο αξιοσημείωτο ήταν η ένορκη κατάθεση του υψηλόβαθμου αξιωματικού της SD, Otto Ohlendor. Παραδέχτηκε με συγκλονιστική ειλικρίνεια ότι υπό την ηγεσία του η μονάδα Einsatzgruppe D σκότωσε 90.000 αμάχους, κυρίως Εβραίους, στην ανατολική Ουκρανία και την Κριμαία το 1941 και το 1942. Στη συνέχεια, ο Ohlendor δικάστηκε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη Δίκη των Einsatzgruppen (Δίκη των Ταγμάτων Θανάτου). Κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε θάνατο.
