Η Bella ήταν το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά μιας εβραϊκής οικογένειας στο Sosnowiec. Ο πατέρας της είχε εργοστάσιο πλεκτών. Όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Πολωνία το 1939, κατέλαβαν το εργοστάσιο. Τα έπιπλα της οικογένειας δόθηκαν σε μια Γερμανίδα. Η Bella υποχρεώθηκε να εργαστεί σε εργοστάσιο στο γκέτο του Sosnowiec το 1941. Στα τέλη του 1942, η οικογένεια μεταφέρθηκε στο γκέτο του Bedzin. Η Bella μεταφέρθηκε στο υπο-στρατόπεδο Graeben του Gross-Rosen το 1943 και στο Μπέργκεν-Μπέλσεν το 1944. Απελευθερώθηκε τον Απρίλιο του 1945.
Θέλω να ξέρεις ότι όταν ο πόλεμος τελείωσε, εγώ... εγώ ζύγιζα το αντίστοιχο αυτού που είναι 32 κιλά, και ήμουν πετσί και κόκκαλο. Και θυμάμαι ότι όταν ο Βρετανός στρατιώτης ήρθε, και με ρώτησε... είπε... αν μπορεί να κάνει κάτι για εμένα; Και του είπα, «θα ήθελα δύο πράγματα», θα ήθελα να μου δώσει... να μου φέρει ζεστές κάλτσες. Μιλάμε, ήταν ήδη Μάιος. Έκανε ζέστη. Κρύωνα. Ήθελα ζεστές κάλτσες, κάλτσες που να φτάνουν μέχρι το γόνατο. Και ήθελα ζάχαρη. Έτσι μου έφερε... λαχταρούσα τη ζάχαρη, υποθέτω. Μου έφερε κάλτσες και θυμάμαι δύο πράγματα. Θυμάμαι όταν... ότι έβαλα τις κάλτσες και άρχισα να κλαίω γιατί δεν είχα καθόλου γάμπα. Ήμουν όλο κόκκαλα και αυτές... οι κάλτσες μέχρι το γόνατο δεν έμεναν στη θέση τους. Θυμάμαι όμως επίσης ότι όταν μου έδωσε τη ζάχαρη, και δεν πρέπει να ήταν περισσότερο από εκατό περίπου γραμμάρια, μία μικρή σακούλα ζάχαρης, αλλά ήταν όμως ζάχαρη, απλή ζάχαρη. Πήρα την σακούλα και απλά την άδειασα στο στόμα μου. Απλά την έφαγα έτσι. Και θυμάμαι... το θυμάμαι γιατί φοβήθηκε, και έτρεξε να βρει τις νοσοκόμες γιατί ένας Θεός ξέρει τι νόμιζε ότι έκανα στον εαυτό μου τρώγοντας όλη αυτή την ζάχαρη. Και θυμάμαι τη νοσοκόμα που το είπε στα γερμανικά ότι είναι εντάξει. Πιθανόν απλά λαχταρούσα ζάχαρη.
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.
