Και οι δύο γονείς της Charlene ήταν υψηλά πρόσωπα της τοπικής εβραϊκής κοινότητας και η οικογένειά της συμμετείχε ενεργά στη ζωή της κοινότητας. Ο πατέρας της Charlene ήταν καθηγητής φιλοσοφίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Lvov. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε με τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939. Η πόλη όπου κατοικούσε η Charlene βρισκόταν στο τμήμα της Ανατολικής Πολωνίας το οποίο κατελήφθη από τη Σοβιετική Ένωση στο πλαίσιο του γερμανο-σοβιετικού συμφώνου του Αυγούστου 1939. Υπό σοβιετική κατοχή, η οικογένεια παρέμεινε στην πατρίδα της και ο πατέρας της Charlene συνέχισε να διδάσκει. Οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούνιο του 1941 και συνέλαβαν τον πατέρα της Charlene αφού κατέλαβαν την πόλη. Ποτέ δεν τον είδε ξανά. Η Charlene, η μητέρα και η αδελφή της κλείστηκαν σε γκέτο το οποίο ίδρυσαν οι Γερμανοί στο Horochow. Το 1942, η Charlene και η μητέρα της έφυγαν από το γκέτο όταν κυκλοφόρησαν φήμες ότι οι Γερμανοί επρόκειτο να το καταστρέψουν. Η αδελφή της προσπάθησε να κρυφτεί χωριστά, όμως έκτοτε η τύχη της αγνοείται. Η Charlene και η μητέρα της κρύφτηκαν σε θάμνους στην άκρη του ποταμού και δεν έγιναν αντιληπτές, καθώς βουτούσαν στο νερό για κάποια χρονικά διαστήματα. Κρύβονταν για αρκετές ημέρες. Μια μέρα, η Charlene ξύπνησε και διαπίστωσε ότι η μητέρα της είχε εξαφανιστεί. Η Charlene επιβίωσε μόνη της στα δάση κοντά στο Horochow και απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα. Τελικά μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Με τέχνη, σκάψαμε δύο τρύπες στους φράχτες, κάτω από τις περιφράξεις, έτσι ώστε να μπορεί ένα παιδί να γλιστρήσει έξω προς την άλλη πλευρά και, ξέρετε, να βγάλει το Άστρο του Δαβίδ και να προσπαθήσει να φερθεί σαν φυσιολογικός άνθρωπος και να δούμε αν μπορούμε να βρούμε τροφή. Και κάθε τόσο, τα παιδιά έφερναν σπίτι κάποια τρόφιμα στο γκέτο. Το έκανα κι εγώ πολλές φορές. Ήταν πολύ επικίνδυνο, διότι εάν έπιαναν κάποιον θα το πλήρωνε με τη ζωή του. Θέλω να πω, αυτή ήταν η εντολή, να πυροβολούν, να σκοτώνουν το άτομο αυτό, τον δράστη. Ήμουν πολύ τυχερή, και κάθε τόσο έφερνα μια φέτα ψωμί, ένα καρότο, ή μια πατάτα, ή ένα αυγό. Και αυτά ήταν πολύ, πάρα πολύ μεγάλα επιτεύγματα. Η μητέρα μου με έβαζε να υποσχεθώ ότι δεν θα το ξανακάνω, όμως εγώ δεν υπάκουα.
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.