Ο Τζον Ντολιμπουά μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1931, σε ηλικία 13 ετών. Μετά την αποφοίτησή του από το κολέγιο, ο Ντολιμπουά κατετάγη στην 16η Μεραρχία Τεθωρακισμένων του στρατού των ΗΠΑ. Επειδή γνώριζε άπταιστα Γερμανικά,ανέλαβε δράση στις στρατιωτικές υπηρεσίες πληροφοριών. Προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψε στην Ευρώπη με αυτήν την ιδιότητα. Ο Ντολιμπουά ανέκρινε Γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου, μεταξύ των οποίων υψηλόβαθμα στελέχη των Ναζιστικών δυνάμεων, στα πλαίσια της προετοιμασίας των δικών εγκληματιών πολέμου που πραγματοποιήθηκαν μετά τη λήξη του πολέμου. Αργότερα διορίστηκε πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Λουξεμβούργο, τη χώρα καταγωγής και γενέτειρά του.
Όταν ξεκινήσαμε να ανακρίνουμε αυτά τα άτομα το Μάιο, κανείς δεν γνώριζε αν πράγματι θα γίνει κάποια δίκη. Γνωρίζαμε με βεβαιότητα ότι κάτι θα γινόταν. Αλλά έπρεπε να συγκεντρώσουμε περισσότερες πληροφορίες, προτού να είμαστε σε θέση να πάρουμε αυτήν την απόφαση. Αυτός ήταν ο πραγματικός σκοπός του κέντρου κράτησης "Ashcan" στο Λουξεμβούργο. Να ταξινομηθούν με τέτοιο τρόπο οι απαραίτητες πληροφορίες, που θα επέτρεπε στην ενάγουσα αρχή να συντάξει μια υπόθεση η οποία, σαν ένα σώμα ενόρκων, θα αποφαινόταν "Ναι, ένα έγκλημα έχει διαπραχθεί." Έτσι τώρα αυτό το άτομο θα δικαζόταν για το έγκλημα. Αυτός ήταν ο ρόλος μας. Ήμασταν οι ερευνητές του λεγόμενου σώματος των ενόρκων, της επιτροπής εγκλημάτων πολέμου. Προσωπικά, πέρα από τη διενέργεια των ανακρίσεων, θα περιφερόμουν και θα συνέλεγα κουτσομπολιά και θα τους έκανα μικρές χάρες. Αν κοβόταν ένα κορδόνι από τα παπούτσια τους, θα τους έβρισκα ένα καινούριο. Μικρά, απλά πράγματα. Λίγη οδοντόπαστα, για παράδειγμα. Αν είχαν κάποιο πρόβλημα, όπως έναν πονόδοντο, για παράδειγμα, θα κανόνιζα μια επίσκεψη από τον οδοντίατρο. Με αυτόν τον τρόπο, άρχισαν να μιλούν. Ποτέ, δε θα το έλεγα. Σπάνια μιλούσαν για τους εαυτούς τους όταν φτάναμε στο: "Είμαι ένοχος για αυτό ή εκείνο, γνώριζα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης", για παράδειγμα. Μπορεί να έλεγαν, όμως: "Α, ναι, το Νταχάου, όντως υπήρχε αυτό το μέρος. Ρώτα τον τάδε, ήταν μπλεγμένος στην υπόθεση". Και κάπως έτσι βρίσκαμε ενδείξεις που μας βοηθούσαν να προχωρήσουμε με τις ανακρίσεις. Το βασικό μας καθήκον εκείνο το καλοκαίρι στο Λουξεμβούργο ήταν να γνωριστούμε με τους κρατούμενους, να κρίνουμε τους χαρακτήρες και τις προσωπικότητές τους πράγμα το οποίο θα βοηθούσε τους κατήγορους να σχεδιάσουν την τακτική τους στη δίκη. Αλλά και για ιστορικούς λόγους. Υπήρχαν πολλές επιτροπές του τμήματος ιστορίας πολέμου, ιστορικοί που ήθελαν να ανακρίνουν αυτούς τους κρατούμενους. Έτσι πολλές φορές θα είχαμε μαζί μας έναν καθηγητή από το Ίδρυμα Χούβερ ή κάποιο άλλο κέντρο μελετών που ήθελε να ερευνήσει ένα συγκεκριμένο θέμα της ιστορίας του πολέμου, ο οποίος θα ερχόταν και εμείς θα κάναμε την ανάκριση για λογαριασμό του. Ήταν παρόντες στη διαδικασία, αλλά δεν μιλούσαν Γερμανικά, επομένως κάναμε εμείς τις ερωτήσεις στον κρατούμενο και τους μεταφέραμε τις πληροφορίες που ζητούσαν... Δημοσιογράφος: Πώς εξηγούσατε αυτές τις επισκέψεις; Τζον: Τους λέγαμε την αλήθεια, ότι ο επισκέπτης ήταν ιστορικός και ότι έγραφε κάποια ιστορική μελέτη για τα άρματα μάχης, όπως τα χρησιμοποιούσαν τα γερμανικά στρατεύματα ή για τις τακτικές του Ρόμελ στην Αφρική ή για τον Γκουντέριαν και τον δικό του πόλεμο με άρματα μάχης, και ναι, θα σου μιλούσαν για όλα αυτά.
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.
