Robert Patton

Το Μαουτχάουζεν είχε πολύ μεγάλη σημασία για την 65η Μεραρχία και αυτό συνέβη στο τέλος του πολέμου. Βασικά, ήμασταν προσαρτημένοι στην 11η Μεραρχία Τεθωρακισμένων τη στιγμή της συγκεκριμένης απελευθέρωσης. Δεν ήμασταν με την 11η Μεραρχία Τεθωρακισμένων και έχω διαβάσει εκτενώς σχετικά με αυτό, καθώς είχα το προνόμιο να είμαι στο Μαουτχάουζεν την ημέρα μετά την απελευθέρωσή του, και τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ήταν κανείς εκεί, δεν υπήρχε κανένας Αμερικανός στρατιώτης. Ήμασταν πολύ τυχεροί με την έννοια ότι μπορέσαμε να μελετήσουμε το στρατόπεδο και μας ξενάγησε ένας κρατούμενος που μιλούσε σπαστά Αγγλικά. Είδα όλες τις λεπτομέρειες, θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια –τους φούρνους του κρεματορίου, τον θάλαμο αερίων, τη διάταξη του στρατοπέδου, τους ανθρώπους, τους νεκρούς. Μάλιστα, επέστρεψα εκεί και εξεπλάγην από το πόσο καλά θυμόμουν την κάθε λεπτομέρεια του στρατοπέδου. Μπορέσαμε να μείνουμε εκεί περίπου δύο με τρεις ώρες. Αφήσαμε το τζιπ με τον οδηγό έξω, γιατί φοβόμασταν ότι μπορεί κάποιος να το κατασχέσει πριν βγούμε από εκεί. Αυτό που για μένα είναι εκπληκτικό όσον αφορά τη μνήμη, όταν πήγα εκεί το 1990, συγγνώμη το 2000 είχα πάει, και το διέσχιζα και η ξεναγός… ήταν ένας όμορφος ανοιχτός χώρος με γρασίδι γύρω στα 4.000 τμ και είπα, «Δεν καταλαβαίνω. Εδώ είναι απλώς ένας χώρος με γρασίδι γύρω στα 4.000 τμ. Δεν καταλαβαίνω, δεν υπάρχει τίποτα, ούτε πινακίδες ούτε τίποτα.» Και αυτή μου είπε, «Γιατί ρωτάτε;». «Όταν ήμουν εδώ», της απάντησα «υπήρχαν δύο μεγάλες τάφροι με πτώματα δίπλα από την κάθε μία σε όλο τη μήκος αυτής της περιοχής, και ήταν ανοιχτές γιατί δεν τις είχαν καλύψει.» Και είπα, «Δεν καταλαβαίνω, δεν υπάρχουν πινακίδες ή κάτι άλλο εδώ. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι θαμμένοι εδώ;» Και αυτή μου απάντησε, «Ναι.» Τη ρωτάω, «Πόσοι άνθρωποι είναι θαμμένοι εδώ; Ξέρετε;» Μου απαντάει, «Εκτιμούμε ότι είναι 10.000 άνθρωποι σε αυτά τα 4.000 τμ.»