محله یهودی نشین ورشو

با بیش از 350 هزار یهودی در دوره پیش از جنگ، ورشو بزرگترین وطن جمعیت یهودی در اروپا و همچنین مرکز حیات و فرهنگ یهودی به شمار می رفت.

این شهر در اواخر سپتامبر 1939 به دست نیروهای آلمان سقوط کرد.

آلمان ها در اکتبر 1940 یهودیان ورشو را- که حدود 30 درصد از جمعیت شهر را تشکیل می دادند- به اجبار در یک محله یهودی نشین که فقط 4/2 درصد از فضای شهر را می پوشاند، اسکان دادند.

به منظور ممانعت از رفت و آمد به سایر نقاط ورشو، به دقت از محله یهودی حراست می شد و آن را با دیواری با بیش از 10 پا ارتفاع محصور کرده بودند.

ساکنان فقیر محله یهودی نشین برای زنده ماندن تقلا می کردند.

در سال های 1941 و 1942 یهودیانی از جوامع یهودی اطراف آنجا به این محله تبعید شدند. اوج جمعیت ساکن در محله به بیش از 400 هزار نفر می رسید.

در ژوئیه 1942، آلمانی ها تبعیدهای عمومی به مرکز کشتار تربلینکا- در حدود 50 مایلی شمال شرقی ورشو- را آغاز کردند.

ساکنان محله یهودی نشین به اجبار به یک محله جمع آوری برده شدند و به زور در واگن های ویژه حمل بار در قطار جای داده شدند. پس از رسیدن به تربلینکا، اکثر تبعیدشدگان کشته شدند.

تا سپتامبر 1942، جمعیت این محله به 55 هزار نفر تقلیل یافت.

در ژانویه 1943، آلمانی ها روند تبعید از محله یهودی نشین را مجدداً آغاز کردند.

اعضای گروه های مقاومت زیرزمینی در درون محله به خیابان ها ریختند تا در برابر بازداشت های دسته جمعی به مقاومت بپردازند. آلمانی ها 6500 یهودی را پیش از متوقف کردن این عملیات تبعید کردند.

طی چند ماه بعد، گروه های مقاومت و افراد ضمن ساختن پناهگاه های زیرزمینی، برای به دست آوردن اسلحه تلاش کردند.

هنگامی که تبعیدها در آوریل 1943 از سر گرفته شد، مبارزان محله یهودی نشین که تعدادشان به شدت کمتر بود، در شورشی که حدوداً یک ماه به طول انجامید مقاومت کردند.

سرانجام، آلمانی ها محله یهودی نشین را سوزاندند تا مردم را به زور از مخفیگاه های خود بیرون آورند.

تا 16 مه 1943، آلمانی ها شورش را سرکوب کردند و محوطه محله یهود نشین را به خرابه ای تبدیل کردند. آن دسته از ساکنان محله که جان سالم به در برده بودند، به اردوگاه های کار اجباری و مراکز کشتار تبعید شدند.