واحدهای سیار كشتار (خلاصه مقاله)

"واحدهای سیار كشتار" جوخه هایی عمدتاً متشکل از پرسنل پلیس و نیروهای اس اس آلمان بودند. در طول تهاجم آلمان به اتحاد جماهیر شوروی در ژوئن ١٩٤١، واحدهای سیار كشتار به دنبال ارتش آلمان تا اعماق خاک شوروی پیشروی کردند. واحدهای سیار كشتار که غالباً از طرف غیر نظامیان و پلیس محلی مورد حمایت قرار می گرفتند، دست به كشتار های دسته جمعی می زدند. یهودیان، کولی ها و مقامات رسمی حكومت شوروی و حزب کمونیست شوروی از جمله قربانیان آنها بودند. نیروهای واحدهای سیار كشتار همچنین هزاران نفر از ساکنان مؤسسات ویژه معلولان ذهنی وجسمی را به قتل رساندند. بر خلاف شیوه هایی که بعدها برای تبعید یهودیان از شهرهای کوچک و بزرگ محل اقامتشان یا محله های یهودی نشین به مراکز کشتار مورد استفاده قرار گرفت، واحدهای سیار كشتار مستقیماً وارد محل زندگی یهودیان شده و آنها را قتل عام می كردند. ارتش آلمان نیز حمایت های لجیستیکی لازم- از جمله تأمین لوازم ضروری، حمل و نقل، محل اقامت و گاه نیروی انسانی به شکل واحدهایی ویژه نگهبانی و انتقال زندانیان- را در اختیار واحدهای سیار كشتار قرار می داد. واحدهای سیار كشتار در وهله اول مردان یهودی را مورد هدف قرار می دادند. تا پایان تابستان 1941، واحدهای سیار كشتار هر جا می رفتند، تمام مردان، زنان و کودکان یهودی را بدون در نظر گرفتن سن یا جنسیت تیرباران کرده و آنها را در گورهای دسته جمعی دفن می کردند. اغلب با همکاری خبرچینان و مترجمان محلی، یهودیان را در مناطق معین شناسایی و به محل جمع آوری منتقل می کردند. آنگاه آنها پیاده یا با کامیون به محل اعدام که در آن از قبل خندق هایی کنده شده بود، انتقال می یافتند. در برخی موارد، قربانیان اسیر مجبور می شدند قبل از تیرباران شدن، قبرهای خود را بکنند.

تیرباران رایج ترین شیوه کشتار مورد استفاده واحد سیار کشتار بود. با این همه، در اواخر تابستان 1941، هاینریش هیملر با اشاره به فشار روانی که اعدام های دسته جمعی در افرادش ایجاد کرده بود، خواستار آن شد که شیوه مناسب تری از کشتار بکار گرفته شود. و حاصل آن کامیون های گاز بود- گاز مونواکسید کربن خارج شده از لوله اگزوز کامیون وارد اتاقک گاز متحرکی می شد که بر روی شاسی یک کامیون باری قرار داده شده بود و از این طریق قربانی ها کشته می شدند. کامیون های گاز نخستین بار در اواخر پاییز 1941 در جبهه شرقی دیده شدند و سرانجام نیز برای کشتن یهودیان و دیگر قربانیان در اکثر نواحی عملیاتی واحدهای سیار کشتار همراه با شیوه تیرباران مورد استفاده قرار گرفتند. تا بهار ١٩٤٣، گردان های واحدهای سیار كشتار و نیروهای ارتش پلیس ویژه برقراری نظم، بیش از یک میلیون یهودی روس و دهها هزار کمیسر سیاسی اتحاد جماهیر شوروی، مبارزان پارتیزان، كولی ها و معلولان بستری در آسایشگاه ها را به قتل رساندند. روش کشتار سیار- بویژه تیرباران- ناکارآمد از آب درآمد و فشار روانی شدیدی بر قاتلان وارد می کرد. حتی هنگامی که واحدهای سیار كشتار عملیات خود را انجام می دادند، مقامات آلمانی در اردوگاه های مرگ شروع به طراحی و ساختن تأسیسات ثابت ویژه کشتار با گاز در مراکز متمرکز کشتار کردند تا شمار بیشتری از یهودیان را به کام مرگ بفرستند.