Claude J. Letulle

Claude dorastał w katolickiej paryskiej rodzinie wraz z czworgiem rodzeństwa. Jego ojciec, lekarz, prowadził dochodowy gabinet i laboratorium medyczne. Zachęcał syna do studiowania medycyny i dołączenia do jego przychodni, ale Claude’a bardziej interesowało prawo.

1933-39: Claude uczył się dalej i w 1936 r. zaczął studiować prawo na uniwersytecie. W połowie 1939 r. zagrożenie Niemiec względem Francji wzrosło, a 3 września tego roku Francja wypowiedziała Niemcom wojnę. Claude wiedział, że jego kraj ma niewielkie szanse na zwycięstwo nad nazistami. W październiku zaciągnięto go do francuskiej armii. Po podstawowym szkoleniu otrzymał rangę kaprala i został przydzielony do oddziału pancernego stacjonującego na południowy wschód od Paryża.

1940-44: Niemiecka armia pojmała Claude’a sześć tygodni po inwazji na Francję. Tak jak innych jeńców, czekały go roboty przymusowe dla Trzeciej Rzeszy. Za grożenie strażnikowi śmiercią kazano mu pracować w szpitalu, gdzie nazistowscy lekarze prowadzili „eksperymenty medyczne.” Claude był obecny przy kastracjach mężczyzn, a także kiedy lekarze gnietli więźniom narzędziami palce, aby „badać” połamane kości. Wielu z nich zmarło podczas tych zabiegów. Jednej kobiecie przyszyto powieki, aby musiała patrzeć w lustrze na to, jak odcinano jej obie piersi.

Po czterech latach niewoli, w lutym 1944 r., Claude’a repatriowano do Francji podczas wymiany jeńców. Do końca wojny walczył we francuskich siłach podziemnych.