Johanna Gerechter Neumann

Ήταν μια αναζήτηση για άσυλο, δεν είχε σημασία το πού θα πηγαίναμε. Και, ε, οι επιλογές ήταν ελάχιστες. Σκέφτηκαν αρχικά να πάμε στην Αγγλία. Λοιπόν, η Αγγλία απαιτούσε να δοθεί ένα αρκετά σημαντικό χρηματικό ποσό ως εγγύηση για κάθε άτομο που θα έμπαινε στην Αγγλία. Δεν είμαι σίγουρη ποιο ήταν ακριβώς το ποσό και δεν νομίζω ότι οι γονείς μου είχαν την οικονομική δυνατότητα να το διαθέσουν και, ε...προφανώς ούτε και η οικογένεια Meyer, οπότε έπρεπε να βρούμε κάποιον άλλο τρόπο να φύγουμε. Ε...ο πατέρας μου νομίζω –όχι, όχι νομίζω- ξέρω ότι είχε ξαδέλφια στην Αργεντινή. Ήταν πολύ δύσκολο να μπει κανείς στην Αργεντινή. Έπρεπε να αποδείξεις ότι είχες σχέση...ότι με κάποιο τρόπο το επάγγελμά σου είχε να κάνει με τη γεωργία και, φυσικά, ο πατέρας μου δεν μπορούσε να το αποδείξει αυτό. Ήταν επιχειρηματίας, πέρα για πέρα. Οπότε αποκλειόταν αυτό το ενδεχόμενο. Έτσι, με κάποιο τρόπο -δεν είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρη πώς- εμφανίστηκε η προοπτική να πάμε στην Αλβανία, αλλά αυτό που άκουγα πάντα ήταν ότι η μητέρα μου είχε γνωρίσει τον διπλωματικό ακόλουθο της Αλβανίας σε ένα μπριτζ πάρτι στη Γερμανία και, ενώ συζητούσαν, εκείνος ανέφερε ότι επρόκειτο να παντρευτεί και ότι σκεφτόταν να πάει γαμήλιο, να πάει για το γαμήλιο ταξίδι του στην Ελβετία. Και, ε, οι γονείς μου και η οικογένεια Meyer του δάνεισαν μερικά χρήματα. Και εκείνος μας ανταπέδωσε τη χάρη, ίσως όχι μας ανταπέδωσε – δεν θέλω να ακουστεί σαν να τον δωροδοκήσαμε. Νομίζω ότι πράγματι, ειλικρινά ήταν σε θέση να τους δώσει επίσημες θεωρήσεις για να πάνε στην Αλβανία.