جرج سالتون از آزاد شدن توسط نیروهای آمریکا می‌گوید

به آن طرف دویدم و وقتی رسیدم، متوجه شدم که خیلی از زندانی ها در حال فریاد زدن و رقص و پایکوبی هستند. در میان آنها، هفت جوان تنومند ایستاده بودند. به نظر می رسید 18 یا 19 ساله باشند... آنها سربازهای آمریکایی بودند. هفت یا هشت نفر از آنها داخل اردوگاه ایستاده بودند. ظاهراً سیم ها را بریده بودند و وارد اردوگاه شده بودند. حسابی از دیدن ما گیج و مبهوت شده بودند. یک مشت آدم آشفته و ژولیده و کثیف- که حتمأ بوی بدی هم می دادند- در حال رقص و پایکوبی بودند و سعی می کردند آنها را بغل کنند و ببوسند. و من هم همینطور. من هم به جمعیت پیوستم و فریاد شادی می کشیدم و یه جوری میدونستم که روز آزادی فرا رسیده. اما حس عجیبی داشتم، چون تا جایی که یادم میاد از یک طرف غرق در این آزادی غیر منتظره و پیش بینی نشده بودم، اما در عین حال آنچه که اتفاق می افتاد در دنیای بیرون از من بود... واقعاً نمیدونستم چکار کنم. می دونستم که آزادم، اما نمی تونستم روی این آزادی حساب کنم. نمی دونستم آزادی یعنی چه. می دونستم که عالیه، اما از شادی سر از پا نمی شناختم چون آدم های اطرافم غرق در شادی بودند و آواز می خواندند ومی رقصیدند... اما من... من 17 سال داشتم؛ آزاد بودم، اما مطمئن نبودم آزادی یعنی چه.