جان کومسکی از کراکوف در شرایط پس از شروع جنگ جهانی دوم می‌گوید

اول کراکوف بودم. چند روز بعد از جنگ آمدم کراکوف... زندگی فلاکت باری بود...چون هیچ غذایی پیدا نمی‌شد. برای یک قرص نان باید ساعت چهار صبح بیدار می‌شدم و می‌رفتم به نانوایی و چند ساعت در صف می‌ایستادم تا یک قرص نان گیرم بیاید. اصلاً و ابداً چیزی نبود که بشود راحت و سریع خرید. البته... تا دلت بخواهد سرباز می‌دیدیم که در خیابانها گشت می زدند. اولین دفعه‌ای که سربازها را دیدم وقتی بود که جلوی من را در خیابان گرفتند. فکر کردم می‌خواهند از من چیزی بپرسند...اما او در عوض به من لگد زد، بدون هیچ دلیلی... آنوقت بود که فهمیدم لهستان در حال جنگ است، فهمیدم که کشورمان را اشغال کرده‌اند و دیگر هیچ چیز عادی نیست...الان که فکرش را می‌کنم خیلی نامردی بود که آن سرباز من را زد. من هیچ کاری با او نداشتم، و حتی امروز هم که فکرش را می‌کنم مثل همان روز برایم روشن است.