شاندور (شونی) آلکس براون از نواختن ویولن برای نگهبانان اس اس در داخائو در حالیکه دو نفر پیش از او کشته شده بودند، می‌گوید

وقتی از بازداشتگاه بیرون آمدم، با خودم فکر می کردم نوبت نواختن من که برسد، قطعه ای خواهم نواخت که برایم راحت باشد. یا یک سونات کوتاه از دوورژاک خواهم نواخت- که در واقع آن را بعداً در رادیو مونیخ نواختم. یا اینکه یکی از قطعات کرایسلر را خواهم نواخت. اما وقتی که... آنها را دیدم و ویولن را در دستم گذاشتند، ذهنم خالیِ خالی شد. هیچ چیز به ذهنم نمی رسید. و به خودم گفتم: "خدای من! آن سونات چطور شروع می شود؟ قطعه کرایسلر چطور... چطور شروع می شود؟ خدای من! شروع هیچ قطعه ای یادم نمی آید." هیچ چیزی یادم نمی آمد. و اکنون از گوشه چشمم می دیدم که آن کاپوی قاتل [ زندانیانی را که در اردوگاه ها به آلمانی ها کمک می کردند، کاپو می نامیدند] مفتول آهنی خود را مجدداً برداشت و به سمت من آمد. می دانستم که کشته خواهم شد. مطمئن بودم. برای همین دست راست و چپم ناگهان بطور کاملاً هماهنگ به حرکت در آمدند. و از ویولنم صدای "دانوب آبی" اشتراوس به گوش رسید. چطور ممکن بود؟ من هرگز به دانوب آبی فکر نکرده نبودم. هرگز. من ... متأسفانه باید بگویم که حتی... حتی این قطعه را تا آن زمان ننواخته بودم. چندین بار آن را از کولی ها و برادرم- که یک آکوردئون نواز عالی در گروه موسیقی دبیرستانش بود- شنیده بودم. اما وقتی شروع به نواختن کردم، به من اجازه ندادند به جز موسیقی کلاسیک چیز دیگری بنوازم. و آن کاپو مشتاقانه به گارد اس اس نگاه کرد و پرسید: "کی بزنمش؟ کی دخلش رو بیارم؟" در عوض، گارد اس اس داشت ملودی آن قطعه را زمزمه می کرد و با انگشتانش ریتم آن را می نواخت- اینطور 1،2،3،1،2،3. و او فقط لبخند زد و گفت: "بذار زنده بمونه."