توماس بورگنتال یکی از اردوگاه‌های کار اجباری در کلیتس را شرح می‌دهد

ما از یک کارخانه سر در آوردیم، جایی که آنها گاری‌های... گاری‌های چوبی برای جبهه‌ی شرقی درست می کردند. آن زمان من شغل و مأموریت خیلی جالبی داشتم. احساسم این بود که برای جان سالم به در بردن، بایستی کاری برای انجام دادن داشته باشم و هنوز ده سال بیشتر نداشتم. برای همین به سراغ فرمانده... فرمانده‌ی آلمانی‌ها در آن اردوگاه رفتم و به او گفتم... از او پرسیدم که پادو لازم دارد یا نه. او... یک نگاه به من انداخت و گفت، "قبول." پس اساساً کار... کار من در... در آن اردوگاه این بود که بیرون اتاق او بنشینم و کارهای روزمره‌ای را که از من می‌خواست انجام بدهم، مثلاً دوچرخه‌اش را بیاورم، یا چیزی را اینجا و آنجا ببرم. این کار فایده‌های زیادی داشت، چون که می‌شنیدم چه خبر است و می‌توانستم گزارش بدهم و دیگر اینکه می‌توانستم ورود او را به بقیه اطلاع بدهم، چون جلوتر از او می‌رفتم و می‌دویدم و ورودش را اعلام می‌کردم. برای همین یک علامت تعیین کرده بودیم. من علامت می‌دادم. او کلاهی داشت که رویش یک پر بود؛ و اگر من با این حالت [سر و دستش را تکان می‌دهد] به طرف بقیه می‌رفتم اآنها متوجه می‌شدند که او دارد می‌آید. و... دلیل این کار این بود که اگر می‌دیدند که افراد مشغول کار نیستند، آنها را سخت کتک می زدند.