Οι καθολικοί γονείς του Julian είχαν εγκατασταθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, όμως η μητέρα του επέστρεψε στην Πολωνία. Το 1939, ο Julian μεταφέρθηκε στην Αυστρία, για καταναγκαστική εργασία σε ένα αγρόκτημα αφού συνελήφθη επειδή έκρυβε ένα τουφέκι. Στο αγρόκτημα γνώρισε τη Frieda, κόρη του κτηματία και μελλοντική σύζυγό του. Το 1941 συνελήφθη επειδή οι σχέσεις μεταξύ Αυστριακών και Πολωνών θεωρούνταν παράνομες και, το 1942, μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Φλόσενμπεργκ στη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια μιας καταναγκαστικής πορείας το 1945, απελευθερώθηκε από τις δυνάμεις των ΗΠΑ. Ο Julian και οι Freida παντρεύτηκαν μετά τον πόλεμο.
Υπήρχαν τόσα πολλά, τόσα πολλά άσχημα πράγματα που συνέβαιναν στο Φλόσενμπεργκ. Η ζωή, η καθημερινή ζωή ήταν φρικτή. Σηκωνόσουν στις 4:30 το πρωί και...γρήγορα, γρήγορα, πήγαινες στο λατομείο, δούλευες δώδεκα ώρες, έξι μέρες τη βδομάδα, δώδεκα ώρες την ημέρα. Την Κυριακή...την Κυριακή πριν από το μεσημέρι κάναμε τις λεγόμενες «αγγαρείες», ξέρετε. Καθαρίστε τα ερμάριά σας, καθαρίστε το στρατώνα, πλυθείτε και πολλά άλλα. Και μετά είχαμε επιθεώρηση, καταλαβαίνετε. Εάν σου έλειπε ένα κουμπί ή τίποτα τέτοιο, σε τιμωρούσαν, βλέπετε. Οπότε ήμασταν καθαροί. Τότε, ήμασταν καθαροί από την αρχή, πρέπει να πω. Ναι. Μας έκοβαν τα μαλλιά μία φορά το μήνα και κάθε βδομάδα μας τα κούρευαν με το ψαλίδι στη μέση, ξέρετε. Ναι. Και μετά δούλευες δώδεκα ώρες την ημέρα. Το φαγητό ήταν ελάχιστο...δεν ήταν αρκετό για να επιβιώσεις, όσο δυνατός κι αν ήσουν, για έξι μήνες, καταλαβαίνετε. Οι δυνατότεροι άνθρωποι που έβλεπα, πέθαιναν μέσα σε έξι μήνες. Για παράδειγμα, το πρωί μας έδιναν μόνο μισό λίτρο, πώς τον λέτε εσείς, σκέτο καφέ, τον λεγόμενο ersatz coffee, ένα υποκατάστατο καφέ φτιαγμένο από καβουρντισμένο φλοιό φυτών... Και τότε, όταν δούλευες στο λατομείο, περίπου στις εννέα η ώρα, σου έδιναν δύο φέτες ψωμί με μαργαρίνη επειδή έκανες βαριά εργασία. Ναι. Το μεσημέρι, όπως βλέπετε σε αυτήν τη φωτογραφία, αυτό που μας έδιναν ήταν σούπα. Σούπα. Από λάχανο, κόκκινο λάχανο. Και σκεφτόμουν, δεν πρόκειται να ξαναφάω ποτέ στη ζωή μου κόκκινο λάχανο. Σπανάκι. Σπανάκι...έλεγα, Θεέ μου, όχι άλλο σπανάκι και, ξέρετε ήταν νερουλή η σούπα. Δεν είχε καθόλου λίπος, βλέπετε. Έτσι, σκεφτόμουν ότι για το υπόλοιπο της ζωής μου δεν θα ξαναφάω ποτέ σπανάκι. Όμως, να σας πω την αλήθεια... Μ’ αρέσει το σπανάκι!
We would like to thank Crown Family Philanthropies and the Abe and Ida Cooper Foundation for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of all donors.