یولیان نوگا از شرایط اردوگاه فلوسنبرگ می‌گوید

حوادث متعدد بسیار بدی در فلوسنبرگ رخ می داد. زندگی... زندگی روزانه وحشتناک بود. باید ساعت 4:30 صبح از خواب بیدار می شدیم، سریع، سریع، سریع به معدن می رفتیم و دوازده ساعت کار می کردیم- شش روز در هفته، روزی دوازده ساعت. یکشنبه ها، پیش از ظهر باید به اصطلاح خرده کاری ها را انجام می دادیم. تمیز کردن قفسه ها، تمیز کردن بازداشتگاه، تمیز کردن خودمان، و همه چیز. بعد نوبت بازرسی می رسید. اگر دکمه ای از لباسمان گم می شد یا چیزی شبیه به این، به خاطر آن مجازات می شدیم. به همین دلیل همه چیز تمیز بود. باید بگویم که از همان ابتدا تمیز بود. آنها هر ماه موهای ما را کوتاه می کردند، و هر هفته با ماشین اصلاح موهای ما را از وسط می زدند. بعد باید دوازده ساعت در روز کار می کردیم. هر چقدر هم که قوی بودی، باز هم غذا به اندازه ای نبود که بتوانی شش ماه دوام بیاوری. من شاهد بودم که حتی آدم های قوی هم ظرف شش ماه مردند. هر روز صبح به ما فقط نیم لیتر قهوه سیاه، یا به اصطلاح قهوه تقلبی می دادند که از پوست درخت درست شده بود... بعد حدود ساعت 9 به کارگران کارهای سخت در معدن دو تکه نان با مارگارین می دادند. ظهرها- همانطور که در این عکس می بینید- فقط سوپ می خوردیم. سوپ. کلم و کلم قرمز. دیگر هیچ وقت در تمام عمرم کلم قرمز نخواهم خورد. اسفناج. اسفناج. اسفناج. می گفتم، "خدایا، بازهم اسفناج!" و سوپ آبکی بود. اصلاً چربی نداشت. و من به خودم می گفتم که تا زمانی که زنده ام اسفناج نخواهم خورد. اما باید به شما بگویم که حالا اسفناج دوست دارم!