Sam Itzkowitz

Ο θάλαμος αερίων ήταν μια αίθουσα σαν αυτή εδώ, με δύο αγωγούς, σαν καμινάδες, που έφταναν ως το ταβάνι, με διάτρητο μέταλλο. Είχαν τρύπες μεγέθους ενός τετάρτου της ίντσας και στις τέσσερις γωνίες. Είχαν δύο ή τρία φύλλα μετάλλου, το ένα μέσα στο άλλο με τρύπες. Ο αγωγός έφτανε ως την οροφή που ήταν σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με το έδαφος έξω. Εκεί στέκονταν οι άντρες των SS μόλις γέμιζε η αποθήκη. Ναι, μισό λεπτό… Όταν γέμιζαν την αποθήκη με όλες τις γυναίκες, έβαζαν τους άντρες. Και κάποιες φορές υπήρχαν 20 ή 30 επιπλέον άτομα που δεν χωρούσαν, οπότε κρατούσαν τα παιδιά έξω. Και όταν η αποθήκη ήταν τόσο γεμάτη που δεν χωρούσαν άλλα άτομα, έβαζαν τα παιδιά να σκαρφαλώνουν στα κεφάλια και να σέρνονται μέχρι μέσα. Και τα έσπρωχναν για να χωρέσουν όλα. Και μετά, έκλεινε η πόρτα πίσω τους, μια πόρτα βαριά, πάχους έξι ιντσών. Την έχτισα ο ίδιος και ξέρω πώς είναι: τρεις βίδες, με τρεις σιδερένιες σταυρωτές. Οι μπάρες τοποθετούνταν και μετά βιδώνονταν γερά. Οι άντρες των SS στέκονταν από έξω με ένα όχημα του Ερυθρού Σταυρού και είχαν τα δοχεία με το αέριο στο φορτηγό, στο ασθενοφόρο. Φορούσε μάσκα, έπρεπε να φοράει μάσκα, έβγαζε το καπάκι από το δοχείο με το αέριο, έριχνε το αέριο στον αγωγό, από την καμινάδα, μέσα στο θάλαμο αερίων. Τα κρεματόρια δύο και τρία είχαν από δύο αγωγούς. Και μόλις έριχνε το αέριο, σφράγιζε το καπάκι, ώστε να μη διαφύγει το αέριο. Και το μόνο που άκουγες ήταν ένας δυνατός ήχος, «Shema...» [η εβραϊκή δήλωση πίστης] και αυτό ήταν όλο. Διαρκούσε περίπου πέντε με δέκα λεπτά. Στην πόρτα είχαν ένα ματάκι με τέσσερα ή πέντε στρώματα γυαλιού ενδιάμεσα, το οποίο είχε και μπάρες ώστε να μην μπορεί κανείς να σπάσει το γυαλί. Και όταν άναβαν το φως μέσα στην αποθήκη, μπορούσες να δεις αν οι άνθρωποι είχαν ήδη πεθάνει ή όχι.