بلزک (خلاصه مقاله)

در نوامبر 1941، مقامات آلمان شروع به ساختن یک مرکز کشتار در محل سابق یک اردوگاه بیگاری در جنوب شرقی لهستان اشغالی کردند. دومین مرکز کشتار آلمان که بلزک نامیده می شد در 17 مارس 1942 شروع به کار کرد. از مارس تا دسامبر 1942، آلمانی ها حدود 434500 یهودی و تعداد نامشخصی از لهستانی های مسیحی و کولیان را به بلزک تبعید کردند؛ این افراد در آنجا کشته شدند. بیشتر قربانیان، یهودیان گتوهای جنوب لهستان بودند. آلمانی ها یهودیان آلمانی، اتریشی و چک را نیز به بلزک تبعید کردند.

مقامات مسئول در این مرکز کشتار شامل تعداد اندکی از مأموران اس اس و پلیس آلمان و همچنین واحد نگهبانی نیروی کمکی پلیس، متشکل از اسیران جنگی سابق روس و شهروندان اوکراینی یا لهستانی بودند. یک راه باریک محصور که "لوله" نامیده می شد، دو بخش مرکز کشتار را به هم متصل می کرد. منطقه ای که در آن کشتار جمعی اجرا می شد از اتاق های گاز و گودال های دفن تشکیل شده بود. شاخه های پیچیده در حصار سیم خاردار و درختان کاشته شده پیرامون اردوگاه موجب می شد عملیات درون آن مکان از انظار مخفی بماند.

قطارهای حامل 60 واگن باری که 80 تا 100 نفر در هر واگن آن چپانده شده بودند وارد ایستگاه قطار بلزک می شدند. هر نوبت، بیست واگن باری به اردوگاه آورده می شد. به یهودیانی که وارد می شدند دستور داده می شد که قطار را تخلیه کنند. نیروهای اس اس و پلیس آلمان اعلام می کردند که تبعیدشدگان یهودی وارد اردوگاه موقت شده اند و باید تمام اشیاء قیمتی خود را تحویل دهند. سپس یهودیان وادار می شدند لباس های خود را درآورده و در آن "لوله" که مستقیماً به اتاق های گاز- که به طرز گمراه کننده ای حمام نامیده می شد- متصل بود بدوند. بعد از بسته شدن درهای اتاق گاز، مونواکسید کربن را به داخل آن می فرستادند که موجب مرگ تمام افراد حاضر در اتاق می شد. این روند سپس در مورد مردان، زنان و کودکان تبعیدی در 20 واگن باری بعدی تکرار می شد.

آن گروه از زندانیانی که برای زنده ماندن و گماشته شدن به بیگاری گزینش شده بودند اجساد را از اتاق های گاز بیرون می آوردند و قربانیان را در گورهای دسته جمعی دفن می کردند. دیگر زندانیان را مجبور می کردند که اموال قربانیان را دسته بندی کرده و واگن های باری را برای گروه بعدی تبعیدیان آماده کنند. کارمندان اردوگاه مرتباً این کارگران مجانی را می کشتند و زندانیان تازه وارد را جایگزین آنها می کردند. در اکتبر 1942، نیروهای اس اس و پرسنل پلیس آلمان با استفاده از گروه های زندانیان یهودی شروع به نبش گورهای دسته جمعی در بلزک کرده و اجساد را در فضای باز در "کوره هایی" که با ریل های راه آهن ساخته بودند سوزاندند. آلمانی ها همچنین تکه های استخوان های این افراد را با استفاده از ماشینی خرد و تبدیل به پودر کردند. تا پایان بهار 1943، اردوگاه بلزک برچیده شده بود. طی ماه ژوئن 1943، زندانیان بازمانده یهودی یا در بلزک تیرباران یا به مرکز کشتار سوبیبور تبعید شده بودند تا با گاز کشته شوند. پس از جمع کردن اردوگاه بلزک، آلمانی ها آن محل را شخم زدند. نیروهای شوروی در ژوئیه 1944 آن منطقه را تصرف کردند.