بیگاری: نمای کلی
نازی ها میلیون ها نفر (اعم از یهودی و دیگر گروه های قربانی) را در شرایط سبعانه وادار به بیگاری می کردند. اولین اردوگاه های کار اجباری و مكان های ویژه بازداشت در زمستان ١٩٣٣ توسط نازی ها دایر شدند. بیگاری - که اغلب پوچ و تحقیرآمیز بود و بدون تجهیزات، پوشاک، تغذیه مناسب یا استراحت بر اسرا تحمیل می شد - بخش اصلی نظام اردوگاه کار اجباری را تشکیل می داد.
حتی پیش از شروع جنگ، نازی ها در داخل و خارج از اردوگاه های کار اجباری غیرنظامیان یهودی را وادار به انجام كارهای شاق می کردند. از اوایل ١٩٣7، نازی ها برای به دست آوردن منافع اقتصادی و همچنین رفع کمبود کارگر، به طور روزافزون گروه های به اصطلاح "دشمن حکومت" را جهت بیگاری استثمار می کردند. تا اواخر آن سال، اغلب مردان یهودی ساکن آلمان در ادارات دولتی گوناگون به بیگاری کشیده شده بودند.
هنگامی که آلمان در پاییز 1939 لهستان را تسخیر کرد و فرمانداری کل لهستان را بنا نهاد، مقامات اشغالگر آلمانی تمام مردان یهودی و لهستانی را ملزم به کار اجباری بدون دستمزد کردند. مقامات آلمانی یهودیان لهستانی را به زندگی در محله های یهودی نشین و بیگاری - که بخش عمده ای از آن کار یدی بود- وادار کردند. به عنوان مثال، درمحله یهودی نشین لودز، حکومت آلمان و کارفرمایان خصوصی ٩٦ کارخانه و تأسیسات احداث کردند که با استفاده از کار برده وار اسرای یهودی کالاهایی را برای امور جنگی آلمان تولید می کرد. در بهار ١٩٤٢، با تغییر در مدیریت اردوگاه های کار اجباری، به بیگاری کشیدن افراد رو به افزایش نهاد.
برای یهودیان، توانایی کار كردن اغلب به معنای جان سالم به در بردن از برنامه "راه حل نهایی" یا کشتار تمام یهودیان اروپایی به دست نازی ها بود. یهودیانی که از نظر قدرت بدنی ضعیف تشخیص داده می شدند و قادر به کار کردن نبودند پیش از دیگران کشته و یا به اردوگاه های مرگ تبعید می شدند.
نازی ها همچنین آگاهانه سیاست "نابود كردن ازطریق کار" را دنبال می کردند که طبق آن دسته های خاصی از اسرا عملاً آنقدر کار می کردند تا جان خود را از دست بدهند؛ زندانی های اردوگاه در شرایطی وادار به كار می شدند که مستقیماً و عمداً منجر به بیماری، جراحت و مرگ آنها می شد. برای مثال، در اردوگاه کار اجباری ماوتهاوزن، زندانی های لاغر و نحیف مجبور بودند تخته سنگ های سنگین را با بالا رفتن از ١٨٦ پله سریعاً به بیرون از معدن سنگ حمل كنند.
پس از تهاجم آلمان به اتحاد جماهیر شوروی در ژوئن ١٩٤١، آلمان ها با سیاست تعمدی قصور و اهمال (كمبود غذا، پوشاک، پناهگاه، یا مراقبت های پزشکی) میلیونها اسیر جنگی شوروی را به کام مرگ فرستادند. اما در بهار ١٩٤٢، مقامات آلمانی شروع به استفاده از اسرای جنگی شوروی برای بیگاری در صنایع گوناگون جنگی کردند. آلمان ها از 1942 تا 1944 تقریباً سه میلیون شهروند اتحاد جماهیر شوروی را برای بیگاری به آلمان، اتریش و بوهمیا-موراویا تبعید کردند.
در پایان جنگ، میلیونها آواره غیر آلمانی در آلمان باقی ماندند، از جمله حدود دهها هزار یهودی که از "راه حل نهایی" جان سالم به در برده و قربانی سیاستهای نازی ها در خصوص تبعید اسرا به اردوگاه بیگاری شده بودند.