گتوها (محله های یهودی نشین) (خلاصه مقاله)
اصطلاح "گتو" از نام یک محله یهودی نشین در ونیز گرفته شده است که در سال ١٥١٦ تأسیس شد، و مقامات ونیزی یهودیان شهر را وادار به زندگی در این محله کردند. در طول هولوكاست، ایجاد محله های یهودی نشین گام اساسی نازی ها در روند كنترل یهودیان، انسانیت زدایی از آنان و كشتار دسته جمعی شان قلمداد می شد. گتوها مناطقی (اغلب محصور) از شهر بودند که آلمانی ها یهودیان را در آنجا جمع و آنها را وادار به زندگی در شرایطی فلاكت بار می کردند. آلمانی ها دست کم 1000 گتو فقط در لهستان تحت اشغال آلمان و اتحاد جماهیر شوروی دایر کردند. مقامات آلمان نخستین گتو را در اکتبر 1939 در شهر پیوترکوف تریبونالسکی، لهستان ایجاد کردند. در بسیاری از مناطق، گتوسازی مدت نسبتاً کوتاهی ادامه یافت. برخی از این محله ها فقط چند روز و برخی دیگر ماه ها و سال ها وجود داشتند. آلمانی ها با اجرای "راه حل نهایی" (نقشه كشتار تمام یهودیان اروپا) که در اواخر ١٩٤١ شروع شد، این گتوها را به طور سازمان یافته ویران کردند. آلمانی ها و نیروهای پشتیبان آنها، ساکنان محله های یهودی نشین را در گورهای دسته جمعی نزدیک به محله ها تیرباران یا با قطار به مراکز کشتار تبعید می کردند تا آنها را در آنجا به قتل برسانند.
بزرگترین گتوی لهستان، محله یهودی نشین ورشو بود که بیش از 400 هزار یهودی را در منطقه ای به مساحت 1.3 مایل مربع در خود جا داده بود. ده ها هزار تن از یهودیان اروپای غربی به گتوهای شرق تبعید شدند. آلمانی ها به یهودیان ساکن در گتوها دستور می دادند که از نشان یا بازوبندهای تعیین کننده هویت استفاده کنند و همچنین بسیاری از یهودیان را به بیگاری می گماشتند. ساکنان گتو اغلب به فعالیت های به اصطلاح غیر قانونی، از قبیل قاچاق مواد غذایی، دارو، اسلحه و اطلاعات با آن سوی دیوارهای گتو می پرداختند. آلمانی ها به طور کلی هر گونه تحصیل یا آموزش هماهنگ و دائم را در گتوها ممنوع کرده بودند. در بعضی از گتوها، اعضای جنبش های مقاومت یهود شورش های مسلحانه به راه انداختند. بزرگترین شورش در سال ١٩٤٣ در محله یهودی نشین ورشو به وقوع پیوست. در اوت ١٩٤٤، نیروهای اس اس و پلیس آلمان آخرین گتوی اصلی را در لودزِ لهستان نابود کردند.