بین سال های ١٩٣٣ و ١٩٤٥، گروه های مختلف در آلمان و نواحی تحت اشغال آلمان در برابر رژیم نازی مقاومت کردند. اولین مخالفان داخلی نازیسم، کمونیست ها، سوسیالیست ها و رهبران اتحادیه های کارگری بودند. در ژوئیه ١٩٤٤، گروهی کوچک از سیاستمداران آلمانی و رهبران نظامی در تلاشی ناموفق كوشیدند آدولف هیتلر را به قتل برسانند. در فرانسه، نهضت های مقاومت ناسیونالیست ها و کمونیست ها دست به عملیات خرابکاری و حمله به مقامات آلمانی زدند. در فوریه ١٩٤١، مردم هلند به رهبری سران اتحادیه های کارگری در اعتراض به رفتارهای وحشیانه نسبت به یهودیان اعتصاب عمومی کردند. در اتحاد جماهیر شوروی، یوگسلاوی و یونان، مبارزان چریک، که پارتیزان نامیده می شدند، شروع به حملات مسلحانه و عملیات خرابكاری علیه نازی ها و متحدانشان کردند. در اوت ١٩٤٤، ارتش وطنی لهستان علیه نیروهای اشغالگر آلمانی در ورشو شورش کرد؛ این درگیری دو ماه ادامه یافت. شورشیان کمونیست "ارتش خلق" نیز در عملیات خرابکاری و حمله علیه پرسنل آلمانی در لهستان اشغالی فعالیت می کردند.

در اوت 1944، رهبران نهضت زیرزمینی اسلوواکی بر ضد دولت طرفدار آلمان شورش کردند. در ماه مه ١٩٤٢، ژنرال اس اس، راینهارد هایدریش، به دست مأموران چک در پراگ به قتل رسید. نازی ها نیز در اقدامی تلافی جویانه، همه مردان دهکده های لیدیتسه و لژاکی را تیرباران و زنان و کودکان را تبعید کردند. اعضای سایر گروه های قربانی نیز در مقابل نازی ها مقاومت می کردند. در ماه مه ١٩٤٤، نیروهای اس اس به کولیان زندانی دستور دادند بازداشتگاه های خود در اردوگاه خانوادگی کولی ها واقع در آشویتس را (احتمالاً برای انتقال به اتاق های گاز) ترک کنند. كولی ها که به چاقو و تبر مسلح بودند از انجام این کار امتناع کردند و همین امر موجب عقب نشینی نیروهای اس اس شد. اعضای فرقه مذهبی شاهدان یهوه نیز با تمرد و سرپیچی در برابر نازیسم مقاومت كردند. آنها از خدمت در ارتش آلمان سرباز زدند و به هنگام حبس در اردوگاه کار اجباری، به تشکیل گروه های غیر قانونی مطالعه مبادرت ورزیدند. از دیگر روش های مقاومت بدون خشونت می توان به پناه دادن به یهودیان، گوش دادن به برنامه های ممنوع رادیوی متفقین و انتشار روزنامه های مخفی علیه نازی ها اشاره کرد.