آرتور منکه Arthur Menke

آرتور در یک خانواده‌ی یهودی در بزرگترین شهر بندری آلمان، هامبورگ به دنیا آمد. پدرش صاحب یک کارخانه کوچک بود که مُهر لاستیکی تولید می کرد. در اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰، چهارمین جامعه‌ی بزرگ یهودیان آلمان، در هامبورگ زندگی‌ می‌کردند. در این شهر، نهادهای فرهنگی و اجتماعی متعددی وجود داشت.

۱۹۳۳-۳۹: سال ۱۳۳۵ شرایط یهودیان هامبورگ رو به وخامت گذاشت. خانواده‌ام را به قسمتی دیگر از شهر منتقل کردند، و در سال ۱۹۳۸، نازی ها کارخانه پدرم را مصادره کردند. در تعطیلات ملی بسیاری از شهروندان آلمانی پرچم های قرمز، سفید و سیاه نازی را به نشانه میهن پرستی بر می افراشتند. من و خواهرم هم خودمان، پرچم "نازی" درست کردیم و از پنجره آویزان کردیم. اما پدر و مادرم از این کار ما عصبانی شدند و آن را جمع کردند. ما نمی فهمیدیم که چرا نمی توانیم از کشور خودمان حمایت کنیم.

۱۹۴۰-۴۴: در سال ۱۹۴۱، من ۸۰۰ مایل به سمت شرق، به گتوی مینسک در اتحاد جماهیر شوروی تبعید شدم. این گتو بسیار بزرگ بود و ۸۵۰۰۰ نفر در آن جای داده شده بودند. مرا در پادگان ارتش آلمان در همان حوالی به کار گماشتند تا برای سوخت، زغال سنگ تهیه کنم. سربازان آنجا متعلق به ارتش بودند و مانند نیروهای اس اس با زندانیان بدرفتاری نمی کردند. من هنگام رفتن و بازگشتن از محل کارمان، دوچرخه نگهبان را برایش هل می دادم. غذا به قدری کمیاب بود که یک روز او مرا در یک انبار سیب زمینی زندانی کرد تا بتوانم برایش سیب زمینی بدزدم. او اجازه داد کمی از آن را هم برای خودم بردارم. ما سیب زمینی ها را بطور قاچاقی با دوچرخه‌ی او به اردوگاه بردیم.

آرتور پس از دو سال اقامت در مینسک، به اردوگاه های مختلفی در لهستان تبعید و در قسمت جوشکاری قطعات هواپیما به کار گماشته شد. او سرانجام در سال ۱۹۴۵، هنگام پیاده روی اجباری به اردوگاه داخائو Dachau آزاد شد.