اردوگاه های مرگ در لهستان اشغالی، 1942

اردوگاه های مرگ، مراكز كشتاری به شمار می رفتند كه برای نسل كشی طراحی شده بود. بین سالهای 1941 و 1945، نازیها شش اردوگاه مرگ را در كشور لهستان سابق بنا كردند كه عبارت بودند از: خلمنو، بلزک، سوبیبور، تریبلینكا، آشویتس- بركناو (قسمتی از مجموعه آشویتس) و مایدانک. اردوگاه های خلمنو و آشویتس در 1939 در مناطق الحاقی به آلمان بنا شدند. اردوگاه های دیگر (بلزک، سوبیبور، تربلینكا و مایدانک) در (فرمانداری کل) لهستان بنا شدند. از هر دو اردوگاه آشویتس و مایدانک به عنوان اردوگاه های كار اجباری و بیگاری و همچنین مراكز كشتار استفاده می شد. اكثریت قاطع قربانیان اردوگاه های مرگ را یهودیان تشكیل می دادند. تخمین زده می شود که 5/3 میلیون یهودی - به عنوان بخشی از راه حل نهایی- در این شش اردوگاه كشته شدند. سایر قربانیان را كولی ها و اسیران جنگی روس تشكیل می دادند.