اگنس مندل آداچی از عملیات نجات در سواحل رود دانوب و نقش رائول والنبرگ می‌گوید

بوداپست دو شهر است، و رود به اصطلاح دانوب آبی هم از وسط آن رد می شود، هر چند که به نظر من دانوب قرمز است. اما آن موقع اینطور بود و آنها- نازی های مجار- مردم را می بردند آنجا. بعد سه نفر را با طناب به هم می بستند و به نفر وسط شلیک می کردند تا به این ترتیب هر سه نفرشان در رود می افتادند. در صورتی که نازی ها متوجه حرکتی می شدند، برای اطمینان دوباره به آنها شلیک می کردند. اما خیلی از مردم به نحوی خود را نجات می دادند. همانطور که گفتم، زمستان فوق العاده سردی بود و دانوب پوشیده از قطعات بزرگ یخ بود. شب سوم رائول به خانه برگشت، آن شب نه مهتابی بود و نه ستاره ای؛ فقط سرما بود و تاریکی. او که معمولاً فقط با مردها و نیروهای صلیب سرخ صحبت می کرد، برای اولین بار بود از ما پرسید: "چند نفر از شما می توانید شنا کنید؟" دهن من چفت و بست ندارد، برای همین دستم را بلند کردم و گفتم: "بهترین شناگر مدرسه بودم." او گفت، "پس بیا بریم." و همانطور که شما الان دیدید که مثل یک خرس عروسکی وارد شدم، آنموقع هم همینجور لباس پوشیده بودم- با دستکش و کلاه. ما از طرف دیگر رودخانه پایین رفتیم، مجارها حتی متوجه ورود ما نشدند، چون كه مشغول طناب پیچی و تیراندازی به مردم بودند، و ما دورتر در سمت چپ ایستادیم- خیلی دورتر. چند تا دكتر و پرستار هم در ماشین ها داشتیم، و چند نفری هم بیرون از رودخانه ایستاده بودند تا ما را بیرون بیاورند. چهار نفر از ما، من و سه تا مرد، پریدیم در رودخانه و به خاطر طنابهایی که به قطعات یخ گیر می كرد، توانستیم مردم را نجات دهیم و از آب بیرون بکشیم- اما فقط 50 نفر را. و بعد آنچنان سردمان شد که دیگر نتوانستیم ادامه بدهیم. اما بدون رائول والنبرگ، حتی یک نفر را هم نمی توانستیم نجات بدهیم.