Agnes Mandl Adachi

Η Βουδαπέστη είναι, ας πούμε, δύο πόλεις. Στη μέση της βρίσκεται ο λεγόμενος Γαλάζιος Δούναβης. Κατά την άποψή μου είναι ο Ερυθρός Δούναβης, όμως έτσι ήταν τα πράγματα, και έπαιρναν ανθρώπους εκεί κάτω, οι Ούγγροι Ναζί, και έδεναν τρία άτομα μαζί, και πυροβολούσαν τον μεσαίο, ώστε να πέσουν όλοι μέσα. Και, αν έβλεπαν κάποια κίνηση, πυροβολούσαν και πάλι για να είναι σίγουροι. Αλλά πολλοί, από μόνοι τους, με κάποιον τρόπο έβγαιναν έξω. Ήταν ένας τρομερά κρύος χειμώνας, όπως είπα, και ο Δούναβης ήταν παγωμένος και γεμάτος με μεγάλες πλάκες από πάγο. Έτσι, ο Raoul ήρθε στο σπίτι την τρίτη νύχτα και δεν υπήρχε ούτε το φως του φεγγαριού, ούτε αστέρια, μονάχα κρύο και σκοτάδι. Και γύρισε προς το μέρος μας για πρώτη φορά -συνήθως μιλούσε μόνο στους άνδρες και στον Ερυθρό Σταυρό- και είπε: «Πόσοι από εσάς μπορείτε να κολυμπήσετε;» Και εγώ δεν μπόρεσα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, σήκωσα το χέρι μου και είπα: «Ήμουν η καλύτερη κολυμβήτρια στο σχολείο μου». Και αυτός είπε: «Πάμε». Και όπως με είδατε να μπαίνω μέσα σαν αρκουδάκι, έτσι ήμουν ντυμένη, και φόραγα ένα καπέλο και ένα γάντι. Και κατεβήκαμε από την άλλη πλευρά, οι Ούγγροι ούτε καν μας άκουσαν να ερχόμαστε επειδή ήταν απασχολημένοι με το να δένουν και να πυροβολούν, και σταθήκαμε στα αριστερά, αρκετά μακριά, είχαμε στα αυτοκίνητα γιατρούς και νοσοκόμους και είχαμε και ανθρώπους στην όχθη για να μας τραβήξουν έξω. Τέσσερις από εμάς, τρεις άνδρες και εγώ, πηδήξαμε μέσα και, χάρη στα κομμάτια του πάγου -τα σχοινιά κρέμονταν επάνω τους- καταφέραμε και σώσαμε ανθρώπους, αλλά μόνο πενήντα, όμως είχαμε παγώσει τόσο πολύ που δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε άλλο. Όμως, χωρίς τον Raoul Wallenberg δεν θα είχαμε σώσει ούτε ένα άτομο.