کمیته پناهندگان جنگی

ایالات متحده تنها در اواخر جنگ بود که مبادرت به نجات یهودیان از هولوکاست کرد. در ژانویه 1944، وزیر دارایی این کشور، هنری مورگنتاو، پرزیدنت فرانکلین دی. روزولت را ترغیب به تشکیل کمیته پناهندگان جنگی کرد.

با وجود اینکه در سال 1942 گزارش های موثقی از قتل عام یهودیان به وزارت امور خارجه ایالات متحده رسیده بود، مقامات همچنان سکوت اختیار کرده بودند. در طول جنگ، وزارت امور خارجه تأکید بر این داشت که بهترین راه برای نجات قربانیان سیاست های آلمان نازی، پیروزی در جنگ در اسرع وقت است.

کمیته پناهندگان جنگی با سازمان های یهودی، دیپلمات های کشورهای بی طرف و گروه های مقاومت در اروپا همکاری می کرد تا یهودیان را از کشورهای اشغالی نجات داده و برای زندانیان اردوگاه های کار اجباری نازی ها نیز کمک هایی فراهم آورد. گسترده ترین فعالیت های نجات این کمیته با رهبری رائول والنبرگ، یک دیپلمات سوئدی مستقر در بوداپست مجارستان صورت گرفت. والنبرگ با توزیع گذرنامه های حفاظتی سوئدی، ده ها هزار یهودی مجار را از تبعید به آشویتس حفظ کرد. از آنجا که سوئد کشوری بی طرف بود، آلمان نمی توانست به آسانی به شهروندان سوئدی آسیب برساند. والنبرگ همچنین برای یهودیان بوداپست بیمارستان، مهدکودک و غذاخوری خیریه دایر کرد.

کمیته پناهندگان جنگی نقشی حیاتی در نجات بیش از 200000 یهودی داشت. با وجود این، هنوز برخی بر این باورند که اگر عملیات نجات زودتر آغاز شده بود، تعداد بیشتری از یهودیان جان سالم به در می بردند. رائول والنبرگ طی آزادسازی بوداپست به دست روس ها ناپدید شد. او آخرین بار در 17 ژانویه 1945 به همراه سربازان شوروی دیده شد. ده سال بعد، اتحاد جماهیر شوروی دستگیری او را تصدیق و ادعا کرد که در سال 1947 در زندان جان سپرده است.

تاریخهای مهم

13 ژانویه 1944
ایالات متحده وارد عمل می شود
همانطور که گزارش های فزاینده ای از کشتار جمعی یهودیان اروپا طی سال 1943 و اوایل 1944 به اطلاع عموم رسید، دولت ایالات متحده تحت فشار روزافزونی برای تشدید عملیات نجات در اروپا قرار گرفت. در 13 ژانویه 1944، وزارت دارایی طی یادداشتی، وزارت امور خارجه را به دلیل آنکه در خصوص نجات افراد چندان فعالیتی انجام نداده بود، مورد سرزنش قرار داد. رئیس جمهور ایالات متحده، فرانکلین دی. روزولت به تشکیل یک کمسیون دولتی برای هماهنگ سازی عملیات نجات یهودیان اروپا ترغیب شد. در 22 ژانویه 1944، روزولت با امضای حکم اجرایی 9417، "کمیته پناهندگان جنگی" را تشکیل داد. این کمیته متعهد شد که سیاست های دولت ایالات متحده در خصوص نجات و امدادرسانی به قربانیان آزار و شکنجه را به اجرا بگذارد. این سیاست ها شامل ایجاد مکان های امن، انتقال مردمی که در معرض خطر قرار داشتند از سرزمین های تحت اشغال نازی ها و امداد رسانی به اردوگاه های کار اجباری می شد. به دیپلمات های آمریکایی در اروپا دستور داده شد که تمام سیاست های معین در این حکم اجرایی را به موقع اجرا گذارند. تا پایان جنگ، این کمیته به نجات حدود 200000 یهودی کمک کرد.

9 ژوئن 1944
ایجاد پناهگاه نمونه برای پناهندگان در ایالات متحده
در یک کنفرانس مطبوعاتی، رئیس جمهور ایالات متحده، فرانکلین دی. روزولت از افتتاح یک اردوگاه اضطراری برای پناهندگان در فورت آنتاریو در اوسویگوی نیویورک خبر داد. اما ایجاد این "بندرگاه آزاد" در ایالات متحده، نشانه تغییر عمده ای در سیاست مهاجرتی ایالات متحده نبود. در میان پناهندگان این اردوگاه، بسیاری از افراد غیریهودی وجود داشتند که از مناطق تحت اشغال نازی نبودند (اکثر آنها از اهالی مناطق آزاد شده در جنوب ایتالیا بودند). در اوت سال 1944، حدود 1000 پناهنده وارد فورت آنتاریو شدند. این افراد مهمانان ایالات متحده به شمار می رفتند و به لحاظ حقوقی، باید بعد از جنگ به اروپا باز می گشتند. این پناهندگان با محدودیت های امنیتی در این اردوگاه زندگی می کردند و اجازه کار در خارج از اردوگاه را نداشتند. به رغم مخالفت های قابل ملاحظه، پرزیدنت هری ترومن در 22 دسامبر 1945 اعلام کرد که پناهندگان فورت آنتاریو واجد شرایط لازم برای دریافت ویزای مهاجرت هستند و می توانند وارد ایالات متحده شوند. فورت آنتاریو حاصل تنها تلاش ایالات متحده برای ارائه مکانی امن برای پناهندگان در خاک ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم بود.

9 ژوئیه 1944
رائول والنبرگ در بوداپست
دیپلماتی از کشور بی طرف سوئد به نام رائول والنبرگ وارد بوداپست شد. او از طرف هئیت دیپلماتیک سوئد و کمیته پناهندگان جنگی مأموریت داشت که در نجات و امداد رسانی به یهودیان بوداپست کمک کند. پیش از رسیدن والنبرگ، آلمانی ها حدود 440000 یهودی را از مجارستان تبعید کرده بودند. حدود 200000 یهودی در بوداپست باقی مانده بودند و آنها نیز با خطر تبعید روبرو بودند. والنبرگ با صدور گذرنامه های حفاظتی سوئدی، یهودیان را به خانه های تحت حمایت دولت سوئد منتقل کرد. در نوامبر 1944، هنگامی که آلمانی ها در یک راهپیمایی مرگ، یهودیان را از بوداپست به اردوگاه های بیگاری در اتریش می بردند، والنبرگ این راهپیمایی را دنبال کرده و یهودیان را با مدارک حفاظتی، به خانه های امن در بوداپست منتقل کرد. در اواخر سال 1944، بیش از 70000 یهودی در گتویی در بوداپست جمع آوری شده بودند. والنبرگ موفق شد خطر نابودسازی این گتو و ساکنان آن به دست مقامات مجارستانی و آلمانی را دفع کند. ديپلمات های سایر كشورهای بی طرف نيز به گروه عملیات نجات والنبرگ پیوستند. در ژانویه 1945، رائول والنبرگ در بازداشت روس ها بوداپست را ترک کرد و دیگر هرگز از او خبری شنیده نشد.