Agnes Mandl Adachi

Budapeşte iki şehirdir aslında. Sözde Mavi Tuna—ki benim için Kırmızı Tuna'dır. Ama Macar Naziler üç Tuna'nın yakınından üç kişiyi aldı, birbirine bağladı. Ortadaki kişiyi vurdu. Böylece diğerleri de suya düşecekti. Eğer bir hareket görürlerse, öldüklerinden emin olmak için tekrar ateş ediyorlardı. Çoğu insan kendi başlarına bir şekilde kurtulmayı başardı. Ama söylediğim gibi hava çok soğuktu. Tuna da donmuştu, üzerinde büyük buz parçacıkları vardı. Raoul üçüncü gece eve geldi. Havada ay ya da yıldızlar yoktu. Yalnızca soğuk ve karanlıktı. Yalnızca erkeklerle ve Kızıl Haç'takilerle konuşurdu ve ilk defa bize dönerek “Aranızdan kaç kişi yüzme biliyor?" diye sordu. Ben çok konuşurdum, el kaldırıp “Okuldaki en iyi yüzücüydüm” dedim. “Hadi bakalım” dedi. Kutup ayıları gibi giyinmiştim. Şapka ve eldiven takıyordum. Diğer tarafa geçtiğimizde, Macarlar insanları bağlayıp öldürmekle o kadar meşguldü ki geldiğimizi bile duymadılar. Sol tarafta durduk. Arabalarda bekleyen doktor ve hemşireler vardı. Bizi yukarı çekebilecek kişilerdi. Dördümüz, üç erkek bir de ben zıpladık ve buz parçacıkları sayesinde ipler asılı kaldı. İnsanları kurtarabildik. Yalnızca 50 kişiyi kurtardık. Zaten donduğumuz için daha fazla devam edemedik. Ama Raoul Wallenberg olmasaydı bir kişiyi bile kurtaramazdık.