استر راب از ورود زندانیان به سوبیبور می‌گوید

اکثر محموله ها [زندانیان] معمولاً شبانه به اردوگاه می رسیدن. اما بعضی وقت ها روزها هم وارد می شدن. و وقتی صدای سوت فرمانده اردوگاه شنیده می شد یعنی محموله ای به اردوگاه می رسه، و افراد اردوگاه باید برای پیاده کردن مردم آماده بشن، برای همین از شنیدن صدای سوت قالب تهی می كردم. می دونستیم که اینها هم آدم های دیگری هستن، کودکان وآدم های پیر و سالخورده ای که هیچوقت در زندگی خود خطایی نکردن، و قراره کشته بشن و نمی شد چیزی گفت، نمی شد مخالفت کرد، نمی شد هیچ كاری كرد، فقط حس انتقام و كینه و خشم و درد در دل ما بیشتر می شد. بعضی وقت ها طی روز اونها رو می آوردن، و بعضی وقت ها تعداد اونها بقدری زیاد بود که نمی تونستن اونها رو کنترل بکنن، برای همین اونها رو پشت سیم خاردار اردوگاه نگه می داشتن كه دور ما كشیده شده بود، و به ما می گفتن فقط راه برویم، جلو و عقب؛ عقب و جلو، تا اونها باور بكنن كه برای كار به این اردوگاه آورده شدن. و خیلی سخت بود، خیلی سخت. کنار اونها راه می روی و به صورت های اونها نگاه می کنی و می دونی که نیم ساعت دیگه اونجا نیستن و حتی نمی تونی به اونها بگی. لبخند كه نه، بلكه فقط سعی می كنی كه بهترین قیافه ای رو که می تونی به خودت بگیری. دل آدم به درد میاد، خیلی خیلی سخت بود.