در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، پیتر بلک، مورخ، برای دفتر تحقیقات ویژه‌ی وزارت دادگستری ایالات متحده کار می‌کرد. وی یکی از اعضای گروه ردیابی و تعقیب قانونی افراد مظنون به جنایات جنگی بود. بعدها بلک به عنوان یک مورخ ارشد در موزه‌ی یادبود هولوکاست ایالات متحده مشغول به کار شد.
قبل از این قانونی در کتاب‌ها بود که اگر این متقاضیان هنگام مهاجرت یا بعد برای کسب تابعیت، به طورعمد درباره‌ی گذشته خود اظهارات اشتباه ارائه دهند، تابعیت از آنها سلب شده و درنهایت اخراج شوند. این افراد به وضعیت پیش از مهاجرت خود بازمی‌گشتند که یعنی بیگانه. البته حال که حقیقت آشکار بود برای ورود به ایالات متحده به عنوان یک بیگانه غیرقانونی محسوب می‌شدند، و بیگانه‌ای که به طور غیرقانونی در ایالات متحده زندگی می‌کند، در نهایت اخراج خواهد شد. قانون مهاجرت ایالات متحده -گاهی برای بسیاری از دلایل اشتباه- بیش از حد سختگیرانه است و هیچ استثنائی قائل نمی‌شود. و از قرار معلوم تصمیم بر این بود که (کاملاًمطمئن نیستم) از قرار تصمیم بر این بود که این روند، مناسب برای اقدام علیه متجاوزین نازی است که در ایالات متحده زندگی می‌کنند. فکر می‌کنم در ابتدا امید آن بود که کشورهایی که این افراد در آنها مرتکب جرم شده بودند، تقاضای استرداد بسیاری از این مجرمین را داشته باشند و در حقیقت چندین نمونه برای آن وجود داشت.از اوایل دهه‌ی ۵۰، درخواست جالب توجهی از سوی دولت سابق یوگسلاوی برای استرداد آندریا آرتوکویچ، وزیرداخلی سابق کرواسی در صورت گرفت. و در سال ۱۹۷۲، دولت آلمان غربی درخواست استرداد یک زن خانه‌دار از لانگ آیلند به نام هرمینه براونشتاینر رایان را داشت که در اردوگاه کار اجباری لوبلین-مایدانک، نگهبان بود. وی پس از جنگ فرار و با یک نظامی آمریکایی ازدواج کرده بود، او سپس برای زندگی به ایالات متحده رفت و به عنوان یک همسایه‌ی بی‌سروصدا زندگی می‌کرد.
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.
