Ernest G. Heppner

Ernest był jednym z trojga dzieci żydowskiej rodziny z Breslau (Wrocław), ośrodka handlu zamieszkanego przez jedną z największych społeczności żydowskich w Niemczech. Jego ojciec, weteran I wojny światowej, był właścicielem wytwórni macy, przaśnego chleba jedzonego podczas żydowskiego święta Pesach. Ernest miał dwanaście lat, kiedy Hitler przejął władzę w 1933 r.

1933-39: Ernest często miał kłopoty w szkole, ponieważ inni uczniowie go przezywali. Często szydzili, że „zabił Jezusa” i że jego „ojciec zabija chrześcijańskie dzieci na Pesach.” Wielu ludzi sądziło, że naziści są przelotną polityczną modą, ale w 1935 wprowadzane przez nich prawa zaczęły być groźne. Pojawiły się napisy: „Żydom wstęp wzbroniony.” W 1938 r., po tym, jak w „noc kryształową” spalono ich synagogę, jego rodzina zdała sobie sprawę, że musi uciekać z Niemiec. Ponieważ udało się im zdobyć tylko dwa bilety, Ernest i jego matka wsiedli na statek do Azji, zostawiwszy resztę rodziny na miejscu.

1940-44: Ernest trafił do kontrolowanego przez Japonię Szanghaju, jedynego miejsca, gdzie od uchodźców nie wymagano wizy. Jako ochotnik był kierowcą ciężarówki dla Szanghajskiego Korpusu Ochotniczego armii brytyjskiej; dostawał za to posiłki i radził sobie lepiej niż wielu innych uchodźców. Po ataku na Pearl Harbor, w grudniu 1941 r., warunki ich życia się pogorszyły - amerykańska pomoc humanitarna, która trzymała ich przy życiu, przestała docierać do Szanghaju. W 1943 r. Japończycy założyli pod presją niemiecką getto.

Ernest spędził w szanghajskim getcie dwa lata, zanim miasto wyzwolono w 1945 r. Po wojnie przez kilka lat pracował dla Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych w Nankinie (Chiny), po czym wyemigrował do USA.