ارنست گ. هِپنر Ernest G. Heppner

ارنست یکی از سه فرزند خانواده‌ای یهودی بود که در شهر تجاری برسلاو زندگی می کردند. این شهر یکی از بزرگترین جوامع یهودی آلمان را در خود جا داده بود. پدرش كه یک کهنه سرباز جنگ جهانی اول بود، کارخانه‌ی نان فطیر داشت. نانی كه در طول تعطیلات عید فطیر(پسح) یهودیان، خورده می‌شود. وقتی هیتلر در ۱۹۳۳ به قدرت رسید، ارنست ۱۲ سال داشت.

۱۹۳۳-۳۹: اغلب در مدرسه به دردسر می افتادم چون مردم به من ناسزا می گفتند. متلک هایی مثل "قاتل مسیح" و "پدرت نوزادان مسیحی را برای عید فطیر می کشد" را زیاد می شنیدم. بسیاری از مردم فکر می کردند نازی‌ها، یک جنون سیاسی گذرا هستند اما از سال ۱۹۳۵، قوانین آنها تهدید آمیز شده بودند. به تدریج تابلوهایی با مضمون "برای یهودیان ممنوع" در نقاط مختلف پدیدار شد. در ۱۹۳۸، بعد از اینکه کنیسه ی ما را (در کریستال‌ناخ: شب شیشه های شكسته) سوزاندند ، متوجه شدیم که باید از آلمان بگریزیم. از آنجا که خانواده ما فقط استطاعت خرید دو بلیط را داشت، من و مادرم با کشتی به آسیا رفتیم و خانواده مان را ترك كردیم.

۱۹۴۰-۴۴: سرانجام به شانگهای كه تحت کنترل ژاپنی ها بود رسیدیم. شانگهای تنها شهری بود که پناهندگان می توانستند بدون ویزا وارد آن شوند. آنجا داوطلبانه، راننده‌ی کامیون نیروی های داوطلب شانگهای در ارتش بریتانیا بودم. به من غذا می دادند و اوضاع و احوالم از بسیاری از پناهندگان دیگر بهتر بود. بعد از ماجرای پرل هاربر (Pearl Harbor) در دسامبر ۱۹۴۱، شرایط پناهندگان شهر روبه وخامت نهاد چرا كه کمک های مالی آمریکا كه تنها راه نجات پناهندگان به شمار می رفت دیگر به شانگهای نمی رسید. در۱۹۴۳، ژاپنی ها تحت فشار آلمان، یک محله‌ی یهودی نشین ایجاد کردند.

ارنست دو سال در محله یهودی نشین شانگهای به سر برد، تا اینکه آن شهر در ۱۹۴۵ آزاد شد. بعد از جنگ، او چند سالی را در نانجینگ (Nanking) چین در نیروی هوایی ایالات متحده کار کرد و سپس به ایالات متحده مهاجرت کرد.