المپیک نازی‌ها، برلن- سال ۱۹۳۶

حقایق کلیدی

سال ۲۰۱۶ به عنوان هشتادمین سالگرد بازی‌های المپیک ۱۹۳۶ در برلن تعیین شده است.

آلمان نازی از بازی‌های المپیک سال ۱۹۳۶ به سود اهداف تبلیغاتی استفاده کرد. نازی‌ها، تصویر یک آلمان یکپارچه، جدید و باقدرت را ترویج کردند در حالیکه روی سیاست‌های نژادپرستانه و یهودستیز و همچنین گسترش قوای نظامی آلمان سرپوش گذاشته بودند.

برای نخستین بار در تاریخ بازی‌های المپیک، مردم امریکا و اروپا المپیک را به دلیل زیر پا گذاشتن حقوق بشر توسط کشور میزبان تحریم کردند.

اگرچه جنبش تحریم در نهایت شکست خورد اما قدم مهمی برای کمپین های آتی بود تا توجه جهان را به رعایت حقوق بشر در کشورهای میزبان المپیک جلب کند.

مقدمه

حکومت دیکتاتوری آدولف هیتلر به مدت دو هفته در ماه اوت سال ۱۹۳۶ماهیت نژادپرستانه و نظامی گرایانه خود را هنگام برگزاری المپیک تابستانی پنهان کرد. این رژیم با کم اهمیت جلوه دادن برنامه یهودستیزانه خود و همچنین طرح های گسترش قلمرو ارضی خود، از این بازی ها سود برد تا بسیاری از تماشاگران خارجی و همچنین روزنامه نگاران را با تصویری از یک آلمان صلح طلب و اهل مدارا مسحور کند. ایالات متحده و دیگر کشورهای دموکراتیک غربی با رد پیشنهاد تحریم بازی‌های المپیک سال ۱۹۳۶، فرصت اتخاذ موضعی را از دست دادند که - به ادعای برخی از ناظران حاضر در آن دوره- می‌توانست هیتلر را دچار تردید کند و به حمایت از مقاومت بین المللی در برابر استبداد نازی‌ها بیانجامد. با پایان بازی ها، سیاست های توسعه طلبانه آلمان و همچنین آزار و اذیت یهودیان و دیگر "دشمنان حکومت" سرعت گرفت و به جنگ جهانی دوم و هولوکاست منجر شد.

بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۳۶

در سال ۱۹۳۱، کمیته بین المللی المپیک، برلن را محل برگزاری المپیک تابستانی سال ۱۹۳۶ تعیین کرد. این انتخاب، نشان از بازگشت آلمان به جامعه جهانی- پس از انزوای این کشور بعد از شکست در جنگ جهانی اول- بود.

دو سال بعد، آدولف هیتلر رهبر حزب نازی، صدر اعظم آلمان شد و به سرعت دموکراسی متزلزل این کشور را به یک دیکتاتوری تک حزبی مبدل ساخت که یهودیان، کولیان، همه‌ی مخالفان سیاسی و بسیاری دیگر را مورد آزار و اذیت قرار می داد. دعوی نازی‌ها مبنی بر کنترل تمام جوانب زندگی در آلمان، به عرصه‌ی ورزش نیز تعمیم یافت. تصویر ورزش آلمان در دهه ۱۹۳۰، به اشاعه‌ی اسطوره‌ی برتری نژاد "آریایی ها" و همچنین قابلیت های فیزیکی آنها کمک کرد. هنرمندان آلمانی از طریق مجسمه سازی یا به اشکال دیگر، به عضلات نیرومند و خوش ترکیب ورزشکاران و همچنین توان و استحکام قهرمانانه‌ی آنان شکلی آرمانی می دادند و ویژگی های ظاهر آریایی را در چهره‌ی آنان، برجسته می کردند. چنین تصاویری،نشانگر اهمیتی بود که رژیم نازی برای آمادگی جسمانی به عنوان یکی از لازمه‌ها برای خدمت نظام قائل می‌شد.

محرومیت از مسابقات آلمان ۱۹۳۶

در آوریل ۱۹۳۳، سیاست "فقط آریایی ها" در تمام سازمان‌های ورزشی آلمان نهادینه شد. "غیر آریایی ها"- ورزشکاران یهودی، نیمه یهودی و کولیان- به طور سازمان یافته از استفاده از امکانات و انجمن‌های ورزشی محروم شدند. انجمن مشت زنی آلمان، قهرمان آماتور، اریش زلیگ Erich Seelig را در آوریل ۱۹۳۳ به دلیل یهودی بودن اخراج کرد. (زلیگ حرفه مشت زنی خود را در ایالات متحده از سر گرفت). یکی دیگر از ورزشکاران یهودی به نام دانیل پرن که از تنیس بازان عالی رتبه آلمان بود نیز از فهرست تیم جام دیویس آلمان خط خورد. گرتل برگمان – یکی از شرکت کنندگان در پرش ارتفاع در سطح جهان- در سال ۱۹۳۳ نخست از باشگاه آلمانی خود و سپس در سال ۱۹۳۶ از تیم المپیک آلمان اخراج شد.

ورزشکاران یهودی که از ورودشان به باشگاه های ورزشی آلمان جلوگیری شده‌ بود، به طور دسته جمعی به انجمن های یهودی مجزا- از جمله گروه های مکابی و شیلد- و همچنین مکان های مجزایی که خود فراهم کرده بودند روی آوردند. اما تأسیسات ورزشی یهودیان، با گروه‌های آلمانی که از بودجه فراوان برخوردار بودند چندان قابل قیاس نبودند. کولیان نیز- از جمله یک مشت زن سینتی به نام یوهان روکلی ترولمان- از عرصه ورزش آلمان حذف شدند.

ورزشکاران یهودی

مقامات آلمانی در حرکتی نمادین برای جلب رضایت آرای بین الملل، اجازه دادند تا شمشیرباز نیمه یهودی، هلن مایر نماینده آلمان در بازی های المپیک برلن باشد. او در رشته شمشیر بازی انفرادی زنان برنده مدال نقره شد و مانند دیگر برندگان مدال برای آلمان، بر روی سکو به شیوه نازی ها سلام داد. پس از المپیک، مایر به ایالات متحده بازگشت. در این مسابقات، هیچ ورزشکار یهودی دیگری از سوی آلمان شرکت نکرد. با این همه، ۹ ورزشکار یهودی دیگر- از جمله مایر و پنج ورزشکار مجار- در المپیک نازی‌ها برنده مدال شدند. هفت ورزشکار یهودی مرد از سوی ایالات متحده به برلن رفتند. همچون دیگر شرکت کنندگان یهودی اروپایی در المپیک، بسیاری از این مردان جوان، از سوی سازمان های یهودی تحت فشار قرار گرفتند تا این بازی ها را تحریم کنند. از آنجا که اکثر این ورزشکاران در آن زمان از ابعاد و اهداف آزار و اذیت یهودیان و دیگر گروه‌ها به دست نازی ها باخبر نبودند، تصمیم به شرکت در مسابقات گرفتند.

در اوت ۱۹۳۶، رژیم نازی در صدد برآمد تا هنگام برگزاری بازی های تابستانی، سیاست های نژادپرستانه و خشونت آمیز خود را پنهان کند. اکثر تابلوهای ضد یهودی به طور موقت برداشته شدند و روزنامه ها سخنان تند خود را تعدیل کردند. به این ترتیب، رژیم از بازی های المپیک سود برد تا به تماشاگران و روزنامه نگاران خارجی تصویری کاذب از یک آلمان صلح طلب و اهل مدارا ارائه دهد.

جنبش تحریم

جنبش هایی برای تحریم المپیک ۱۹۳۶ برلن، در ایالات متحده، بریتانیای کبیر، فرانسه، سوئد، چکوسلواکی و هلند آغاز شد. بحث و جدل بر سر شرکت در المپیک ۱۹۳۶ در ایالات متحده که همچون گذشته، یکی از بزرگترین تیم ها را به المپیک ارسال می داشت، از هر جای دیگر شدیدتر بود. برخی از هواداران تحریم، از "مخالفین المپیک" حمایت می کردند. یکی از بزرگترین این مراسم، با عنوان "المپیاد مردمی"، قرار بود در تابستان ۱۹۳۶ در بارسلون اسپانیا برگزار شود. این المپیاد پس از آغاز جنگ داخلی اسپانیا در ژوئیه ۱۹۳۶- درست هنگامی که هزاران ورزشکار در حال وارد شدن به این کشور بودند- لغو شد.

ورزشکاران یهودی برخی از کشورها نیز تصمیم گرفتند تا به صورت انفرادی المپیک برلن را تحریم کنند. در ایالات متحده، برخی از ورزشکاران یهودی و سازمان های یهودی از قبیل مجمع یهودیان آمریکا و کمیته کار یهودیان از تحریم بازی ها حمایت کردند. اما هنگامی که اتحادیه ورزشکاران آماتور ایالات متحده در دسامبر ۱۹۳۵ رأی به شرکت در مسابقات داد، دیگر کشورها نیز موافقت کردند و تحریم شکست خورد.

تدارکات برای بازی‌ها

نازی ها برای بازی‌های تابستانی ۱ تا ۱۶ ماه اوت تدارکات مفصلی دیده بودند. مجموعه ورزشی عظیمی برپا شد و پرچم های المپیک و صلیب های شکسته، بناها و خانه های برلن پر ازدحام و شادمان را مزین کرده بودند. اکثر توریست ها نمی دانستند که رژیم نازی به طور موقت تابلوهای ضد یهودی را برداشته است و از دستگیری کولیان توسط پلیس و به دستور وزیر کشور آلمان نیز آگاه نبودند. در ۱۶ ژوئیه ۱۹۳۶، حدود ۸۰۰ نفر از کولیان ساکن برلن و حومه‌ی آن بازداشت شدند و در یک اردوگاه ویژه در محلی به نام مارتسهان Marzahn در حومه برلن تحت نظارت پلیس قرار گرفتند. مقامات نازی همچنین دستور دادند تا مجازات های کیفری مربوط به قوانین ضد همجنس گرایی در آلمان، در مورد بازدیدکنندگان خارجی اعمال نشود.

افتتاحیه‌ی بازی‌ها

عکس ها

آخرین نفر از ۳۰۰۰ دونده ای که مشعل المپیک را از یونان حمل می کردند، برای شروع یازدهمین دوره بازی های المپیک تابستانی مشعل المپیک را در برلین روشن می کند (عکس ها)

آخرین نفر از ۳۰۰۰ دونده‌ای که مشعل المپیک را از یونان حمل می‌کردند، برای شروع یازدهمین دوره بازی‌های المپیک تابستانی، مشعل المپیک را در برلین روشن می‌کند. برلین، آلمان، اوت ۱۹۳۶.

منابع، اعتبار:

• National Archives and Records Administration, College Park, MD

روز اول اوت ۱۹۳۶، هیتلر المپیاد یازدهم را افتتاح کرد. موزیک پرهیاهو با مدیریت آهنکساز مشهور، ریچارد اشتراس، ورود دیکتاتور را به جمعیت بزرگ آلمانی‌ها اعلام کرد. صدها ورزشکار در روز باشکوه گشایش به صورت تیمی و به ترتیب حروف الفبا به سمت استودیوم رژه رفتند. گشایش مراسم جدید المپیک، با ورود دونده‌ای که مشعلی را که از بازی‌های باستانی در المپیا در یونان وام گرفته شده بود حمل می‌کرد آغاز شد. ۴۹ تیم ورزشی از سرتاسر جهان در المپیک برلن شرکت کردند که این تعداد از تعداد تمام المپیک های پیشین بیشتر بود. آلمان با ۳۸۴ ورزشکار، بزرگترین تیم را به میدان فرستاد. تیم ایالات متحده با ۳۱۲ عضو- از جمله ۱۸ سیاهپوست- در رتبه دوم قرار داشت. رئیس کمیته المپیک آمریکا، آوری براندیج Avery Brundage این هیئت را رهبری می کرد. اتحاد جماهیر شوروی در بازی های برلین شرکت نکرد.

تبلیغات

آلمان با استفاده از پوسترهای رنگی و صفحات رنگی مجلات، به طرز ماهرانه‌ای به تبلیغ المپیک پرداخت. تصاویر ورزشی، بین آلمان نازی و یونان باستان حلقه ارتباطی بوجود می آوردند. این امر، نمادی از اسطوره نژادی نازی ها به شمار می رفت که تمدن برتر آلمان را وارث به حق فرهنگ "آریایی" در عصر کلاسیک می دانست. این بینش از عصر کلاسیک، بر گونه های نژادی و آرمانی "آریایی" تأکید داشت: قهرمانان مو طلایی و چشم آبی با چهره های خوش ترکیب.

تلاش‌های تبلیغاتی هماهنگ، با پخش بین المللی فیلم "المپیا" در ۱۹۳۸ همچنان ادامه یافت. این فیلم مستند جنجال برانگیز را یک فیلمساز آلمانی و طرفدار نازی ها، لنی رایفنشتال Leni Riefenstahl، کارگردانی کرده بود. او از سوی رژیم نازی مأموریت یافته بود تا این فیلم را درباره‌ی بازی های تابستانی ۱۹۳۶ تهیه کند.

پیروزی‌های آلمان

آلمان در یازدهمین بازی های المپیک پیروزمند بود. ورزشکاران آلمانی اکثر مدال ها را به چنگ آوردند و بازدید کنندگان، مهمان نوازی و نظم و سازماندهی آلمان ها را ستودند. اکثر گزارشات روزنامه ها، بازتابی از گزارش نیویورک تایمز به شمار می رفتند که گزارش کرده بود بازی های المپیک، آلمانی‌ها را "به جمع ملل بازگرداند" و حتی اینکه دوباره به آنان "چهره‌ای انسانی تر" داد. برخی حتی دلیلی یافتند تا امیدوار باشند این دوران صلح‌جویانه، پایدار بماند. فقط تعداد اندکی از گزارشگران از قبیل ویلیام شایرر William Shirer متوجه بودند که زرق و برق برلن صرفاً ظاهرسازی برای پنهان کردن چهره‌ی حکومتی نژادپرست و شدیداً ظالم است.

پس از بازی‌ها

آنچنان که درگزارشات بعد از بازی ها، ذکر شده، هیتلر بر طرح های بزرگ خود برای گسترش آلمان پافشاری کرد. آزار و اذیت یهودیان از سر گرفته شد. دو روز بعد از المپیک، سروان ولفگانگ فوئرستنر-Wolfgang Fuerstner رئیس دهکده‌ی المپیک- هنگامی که به دلیل اصل و نسب یهودی از خدمت نظام برکنار شد، خودکشی کرد.

آلمان در ۱ سپتامبر ۱۹۳۹ به لهستان حمله کرد. فقط سه سال بعد از بازی های المپیک، جنگ جهانی دوم از سوی برگزارکنندگان "مهمان نواز" و "صلح طلب" بازی ها آغاز شد. جنگی که به یک ویرانی بی حد و حصر منجر شد. با پایان بازی ها، سیاست های توسعه طلبانه آلمان و همچنین آزار و اذیت یهودیان و دیگر "دشمنان حکومت" سرعت یافت و به هولوکاست منجر شد.