تبعیدها

در ماه های پس از کنفرانس وانسی، حکومت نازی ها همچنان به پیشبرد نقشه های خود در خصوص "راه حل نهایی" ادامه داد. یهودیان "تبعید" شدند: آنها به وسیله قطار یا کامیون به شش اردوگاه خلمنو، تربلینکا، سوبیبور، بلزک، آشویتس- برکناو و مایدانک- لوبلین که همگی در لهستان تحت اشغال قرار داشتند، منتقل شدند.

نازی ها این شش اردوگاه را اردوگاه های "مرگ" نامیدند. اکثر تبعیدشدگان در گروه های بزرگ بلافاصله با گازهای سمی به قتل می رسیدند. نازی ها به کشتار دسته جمعی با استفاده از گاز روی آوردند، چرا که این روش را "پاکیزه تر" و "کارآمدتر" از تیرباران می دانستند. قاتلان با استفاده از شیوه کشتار با گاز، دیگر مانند بسیاری از اعضای جوخه های سیار کشتار هنگام تیرباران قربانیان از روبرو، تحت فشارهای عاطفی قرار نمی گرفتند. مراکز کشتار در مناطق نیمه روستایی و دورافتاده که نسبتاً از دید عموم پنهان بود، قرار داشتند. این مراکز در نزدیکی خطوط اصلی راه آهن مستقر بودند، و از این طریق صدها هزار نفر با قطار به محل های کشتار منتقل می شدند.

بسیاری از قربانیان از گتوهای اطراف و برخی از آنها از دسامبر 1941- یعنی حتی پیش از کنفرانس وانسی- تبعید شدند. اما در تابستان 1942، نیروهای اس اس با جدیت تمام شروع به تخلیه گتوها کردند. طی دو سال، بیش از دو میلیون یهودی از گتوها بیرون آورده شدند. تا تابستان 1944، تعداد انگشت شماری از گتوها در اروپا باقی مانده بود.

در همان زمانی که گتوها تخلیه می شدند، انبوهی از یهودیان و کولیان از بسیاری از کشورهای دور که تحت اشغال یا کنترل آلمان بودند- از جمله فرانسه، بلژیک، هلند، نروژ، مجارستان، رومانی، ایتالیا، آفریقای شمالی و یونان- جابجا شدند. این تبعیدها مستلزم کمک بسیاری از مردم و تمام بخش های دولت آلمان بود. قربانیان در لهستان قبلاً در گتوها زندانی بوده و کاملاً تحت نظارت آلمانی ها قرار داشتند. اما تبعید یهودیان از دیگر مناطق اروپا، مشکلی به مراتب پیچیده تر به شمار می رفت. وزارت امور خارجه آلمان موفق شد اکثر دولت های کشورهای اشغالی و همچنین متحدین خود را تحت فشار قرار دهد تا به آلمانی ها در تبعید یهودیان ساکن در این کشورها کمک کنند.

تاریخهای مهم

15 ژوئیه 1942
تبعیدهای سازمان یافته از هلند آغاز شد
یهودیان ساکن هلند را به صورت سازمان یافته در اردوگاه موقت وستربورک جمع کردند. اکثر یهودیانی که به وستربورک فرستاده شدند، پس از اقامتی کوتاه در آنجا به مراکز کشتار در شرق اروپا تبعید شدند. آلمانی ها از 15 ژوئیه 1942 حدود 100000 یهودی را از وستربورک تبعید کردند: تقریباً 60000 نفر به آشویتس، بیش از 34000 نفر به سوبیبور، حدود 5000 نفر به گتوی ترزین اشتاد و تقریباً 4000 نفر به اردوگاه کار اجباری برگن- بلزن. اکثریت قاطع تبعید شدگان به محض ورود به این اردوگاه ها کشته شدند.

22 ژوئیه 1942
یهودیان ورشو به مرکز کشتار تربلینکا تبعید شدند
بین 22 ژوئیه و اواسط سپتامبر 1942، بیش از 300000 نفر از گتوی ورشو تبعید شدند که بیش از 250000 نفر از آنها را به مرکز کشتار تربلینکا فرستادند. تبعیدشدگان به اجبار به "محل جمع آوری تبعیدیان" فرستاده شدند که به خط راه آهن ورشو- مالکینیا متصل بود. آنها را در واگن های باری روی هم می ریختند، و بیشترشان را از طریق مالکینیا به تربلینکا تبعید می کردند. اکثریت قاطع تبعیدشدگان به محض ورود به اردوگاه تربلینکا کشته شدند. در ماه سپتامبر، هنگامی که تبعید دسته جمعی سال 1942 پایان یافت، فقط حدود 55000 یهودی در گتوی ورشو باقی مانده بودند.

15 ماه مه 1944
تبعیدهای سازمان یافته یهودیان از مجارستان آغاز شد
نیروهای آلمانی در 19 مارس 1944 مجارستان را اشغال کردند. در آوریل 1944، به تمام یهودیان- به غیر از یهودیان بوداپست- دستور دادند که در گتوها مستقر شوند. در ماه مه 1944، تبعیدهای سازمان یافته از گتوهای مجارستان به آشویتس- برکناو آغاز شد. در کمتر از سه ماه، تقریباً 440000 یهودی با بیش از 145 قطار از مجارستان تبعید شدند. اکثریت قاطع این افراد به محض ورود به آشویتس کشته شدند.