تحریم کسب‌وکار یهودیان
”تحریم یهودیان“ (”Judenboykott“) اولین اقدام سازمان‌یافته‌ای بود که توسط رژیم نازی، علیه یهودیان آلمان انجام شد. این اتفاق در روز شنبه ۱ آوریل ۱۹۳۳ روی داد.
در آن روز، آلمانی‌ها، دیگر اجازه نداشتند که از مغازه‌ها و کسب‌وکارهایی که نازی‌ها آنها را به عنوان یهودی شناسایی کرده بودند، خرید کنند. همچنین اجازه نداشتند که به مطب پزشکان و دفاتر وکلای یهودی مراجعه کنند.
چرا نازی‌ها خواستار تحریم شدند؟
بر اساس اظهارات سخنگوی نازی‌ها، تحریم، اقدامی تلافی‌جویانه علیه دو گروه بود:
- یهودیان آلمانی
- خارجی‌هایی که از رژیم نازی انتقاد می‌کردند، از جمله روزنامه‌نگاران آمریکایی و بریتانیایی.
اما این امر احتمالاً دلیل اصلی نبود. انگیزه‌های دیگری نیز بر اساس باورهای یهودستیزانه‌ی نازی‌ها وجود داشت.
اول اینکه نازی‌ها به تئوری توطئه باور داشتند و آن را ترویج می‌کردند و بر اساس آن مدعی بودند که یهودیان، تأثیر بسیار زیادی روی اقتصاد دارند. دوم اینکه آنها ناعادلانه، یهودیان را مقصر ویرانی اقتصادی ناشی از ”رکود بزرگ“ می‌دانستند. در نهایت، هدف غایی نازی‌ها، حذف آنچه آنها تأثیر یهودی‌ها بر اقتصاد آلمان می‌دانستند بود. فرض بر این بود که تحریم، اولین قدم برای نیل به این هدف باشد.
چگونه تحریم شکل گرفت؟
تحریم ۱ آوریل، در کل آلمان نازی صورت گرفت. برنامه‌ریزی شده بود که در شهرهای بزرگ و کوچک آلمان، تحریم از ساعت ۱۰ صبح آغاز و تا ۸شب ادامه داشته باشد.
برای تدارک، نازی‌ها فهرستی از مشاغلی را که متعلق به یهودیان می‌دانستند تهیه نمودند. نازی‌های یونیفرم پوش (که گارد حمله یا مردان اس آ نامیده می‌شدند) و اعضای گروه ”جوانان هیتلری“ را در بیرون این فروشگاه‌ها مستقر کردند. مردان جوان یونیفرم پوشیده، افرادی را که می‌خواستند خرید کنند می‌ترساندند و تهدید می‌کردند.
تبلیغات یهودستیزانه برای تحریم ، در مناطق تجاری و مناطق خرید سراسر آلمان به اشکلا متفاوتی آشکار شد:
- نازی‌ها روی ویترین مغازه‌ها دیوارنگاری می‌کردند. این دیوارنگاری‌ها شامل ”ستاره داوود“ و کلمه ”Jude“ ( ”یهودی“در زبان آلمانی) بود.
- تحریم‌کنندگان، تابلوهایی را در همه شهرها و شهرستان‌ها حمل و آویزان می‌کردند. یکی از شعارهای رایج روی این تابلوها این بود ”آلمانی‌ها! از خودتان دفاع کنید! از يهوديان خريد نكنيد!“
- برخی تجار غیریهودی، تابلوهایی نصب می‌کردند که مشخص می‌کرد کسب‌وکارشان ”آلمانی-مسیحی“ است به این معنا که یهودی نیستند.
- نازی‌ها در خیابان‌ها رژه می‌رفتند و شعارهای ضد یهود سر می‌دادند و آهنگ‌های نازی می‌خواندند.
رسمأ، قرار نبود که تحریم با خشونت همراه باشد اما ین امر باعث نشد که برخی از نازی‌ها از کتک زدن، و در برخی موارد، حتی کشتن یهودیان امتناع کنند.
یهودیان آلمان چگونه به تحریم واکنش نشان دادند؟
در ماه‌های ابتدایی رژیم نازی ، این تحریم برای یهودیان آلمان، رویدادی ویرانگر و قابل توجه بود. این اتفاق، موجب خشم بسیاری از یهودیان شد، اما بسیاری را نیز ترساند. این نخستین بار بود که دولت جدید نازی، به‌صورت رسمی و عمومی جمعیت یهودی آلمان را به‌عنوان یک گروه، هدف قرار می‌داد و به‌صورت نظام‌مند با یهودیان، متفاوت از دیگر آلمانی‌ها برخورد می‌کرد.
یهودیانی که مغازه‌دار بودند، به روش‌های مختلفی به تحریم واکنش نشان دادند. برای احراز از خشونت و تخریب اموالشان، بسیاری از آنها تصمیم گرفتند که مغازه‌هایشان را در آن روز تعطیل کنند. دیگر مغازه‌داران یهودی از روی مخالفت، مغازه‌های خود را باز نگاه داشتند. در چند مورد، یهودیان با نازی‌های تحریم‌کننده مقابله کردند.
آلمانی‌های غیریهودی چگونه به تحریم واکنش نشان دادند؟
آلمانی‌های غیریهودی نیز به روش‌های مختلفی به تحریم، واکنش نشان دادند. برخی در خرابکاری و آزار و اذیت شرکت کردند. برخی از این نمایش لذت می‌بردند، اما مستقیماً به آن نپیوستند. سایرین تحریم را نادیده گرفتند و به زندگی روزمره خود ادامه دادند و برخی هم تصمیم گرفتند که در خانه بمانند، زیرا از مواجهه و حتی خشونت می‌ترسیدند.
تعداد قابل توجهی از آلمانی‌ها، عمداً از مغازه‌های یهودیان خرید می‌کردند. آنها این کار را برای حمایت از همسایگان یهودی خود انجام می‌دادند، مخالفت خود با رژیم را بیان می‌کردند، و یا تنفر خود نسبت به هرج‌و‌مرج عمومی را نشان می‌دادند.
چه اتفاقی برای کسب‌وکارهای یهودیان بعد از تحریم افتاد؟
تحریم ۱ آوریل ۱۹۳۳، آخرین حمله‌ی رژیم نازی به کسب‌وکار یهودیان نبود بلکه آخرین تحریم سراسری بود.
در عوض، رژیم نازی، روش‌های دیگری برای تحت فشار قرار دادن صاحبان مشاغل یهودی یافت. دولت‌های محلی و شهری، تحریم‌های خودشان را شکل دادند. نازی‌های یونیفرم پوش، به آزار و اذیت یهودیان ادامه دادند. در سطح ملی، تعداد فزاینده‌ای قوانین و مقررات، به منظور هدف قرار دادن مغازه‌هایی با مالکیت یهودی، وضع شد. اکثریت این مغازه‌ها در دهه‌ی ۱۹۳۰ از چرخه‌ی تجارت بیرون رانده شدند و این امر موجب شد که بسیاری از خانواده‌های یهودی، وسیله‌ی امرار معاش خود را از دست بدهند. تا اواخر سال ۱۹۳۸، رژیم نازی زندگی اقتصادی یهودیان آلمان را تقریباً به‌طور کامل نابود کرد.
تاریخ‌های مهم
۱۹۳۸–۱۹۳۳
نابودی تجارت یهودیان
از سال ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۸، رژیم نازی، یهودیان را به‌صورت غیررسمی وادار می‌کند که کسب و کار خود را تعطیل کنند یا آنها را بفروشند. نازی‌ها از تبلیغات و تهدید استفاده می‌کنند تا آلمانی‌ها را تشویق به خرید از مغازه‌هایی کنند که مالکان آنها غیریهودی هستند. یهودیان بیش از پیش از بقیه‌ی جامعه‌ی آلمان منزوی می‌شوند. مغازه‌هایی که مالکان یهودی دارند، مشتریان وفادار خود را از دست می‌دهند. روابط تجاری دیرینه از بین می‌رود. برخی یهودیان، کسب‌وکارهای خود را با قیمت بسیار کمتر می‌فروشند. بقیه ورشکست می‌شوند. بسیاری از افراد و تجار غیریهودی، از این روند سود می‌برند.
۹-۱۰ نوامبر ۱۹۳۸
خرابکاری در ”شب شیشه‌های شکسته“
شامگاه ۱۰-۹ نوامبر ۱۹۳۸، رژیم نازی، موجی از خشونت‌های یهودستیزانه را در آلمان نازی برنامه‌ریزی می‌کند. گروه‌های سازمان‌یافته‌ی نازی، به ویرانی زندگی یهودیان می‌پردازند. آنها شیشه‌ی ویترین هزاران کسب‌وکار یهودی را می‌شکنند و مغازه‌ها را ویران می‌کنند . این واقعه با نام ”شب شیشه‌های شکسته“ معروف می‌شود. دلیل این نام‌گذاری، شیشه‌های خرد شده‌ی ویترین مغازه‌هایی بود که بعد از خرابی‌ها در خیابان‌ها ریخته شد. این یک حمله‌ی مستقیم به باقی‌مانده‌ی کسب‌وکارهای متعلق به یهودیان می‌باشد.
۱۲ نوامبر ۱۹۳۸
حکم حذف یهودیان از حیات اقتصادی آلمان
پسایند شورش ”شب شیشه‌های شکسته“ (Kristallnacht)، رژیم نازی تلاش‌های خود را برای نابودی مشاغل یهودیان افزایش می‌دهد. آنها این کار را با استفاده از قوانین و مقررات انجام می‌دهند. در ۱۲ نوامبر، رژیم حکمی را صادر می‌کند که بر اساس آن، یهودیان از حیات اقتصادی محروم می‌شوند. علاوه بر این، یهودیان از اداره‌ی فروشگاه‌های خرده‌فروشی یا تجارت نیز منع می‌شوند. قانون حتی یهودیان را از فروش کالا و ارائه خدمات نیز منع می‌کند.
این حکم، یهودیان باقی‌مانده را ملزم می‌کند که کسب‌وکارهای خود را تعطیل کنند یا به فرآیند ”آریایی‌سازی“ (Aryanization) تن بدهند. برای ”آریایی‌سازی“، مالکان یهودی مجبور می‌شوند که کسب‌وکارهای خود را به آلمانی‌های غیریهودی بفروشند یا حتی به آنها تسلیم کنند.
