ایالات متحده و هولوکاست
ویرانی اقتصادی حاصل رکود بزرگ در آمریکا که با تعهد به بی‌طرفی و وجود تعصب نسبت به مهاجران همراه شده بود، باعث شد که تمایل آمریکایی‌ها به ورود پناهندگان محدود شود. کابینه‌ی رئیس جمهور رزولت و کنگره‌ی آمریکا هیچ یک، اقدامی برای تنظیم روند پیچیده و اداری مهاجرتی آمریکا که شامل سهمیه -تعداد محدود شمار مهاجران- برای کمک به صدها هزار پناهنده‌ای که سعی در فرار از اروپا را داشتند نکردند. در عوض، وزارت امورخارجه‌ی آمریکا در آن دوران، محدودیت‌های جدیدی برای مهاجرت به آمریکا اعمال کرد که کار را دشوارتر نمود. اگرچه ایالات متحده کمتر از آنچه می توانست در آن دوران ویزای مهاجرتی صادر کرد، با این وجود، بیش از هر کشور دیگری پناهندگان فراری از نازیسم را به کشور پذیرفت
زمانی که در سپتامبر ۱۹۳۹ جنگ جهانی دوم آغاز شد، بیشتر آمریکایی‌ها امیدوار بودند که ایالات متحده بی‌طرف بماند. در طول دو سال بعد، در طی مذاکرات مداوم میان کسانی که می‌خواستند ایالات متحده وارد جنگ نشود و بر دفاع از نیمکره‌ی غربی تمرکز کند (انزواگرایان) و کسانی که طرفدار کمک فعالانه به بریتانیا‌ی کبیر حتی به قیمت ورود به جنگ بودند (مداخله‌گرایان) ، آمریکا کم کم شروع به حمایت از متفقین کرد. حمله‌ی ژاپن به پرل هاربر در روز ۷ دسامبر ۱۹۴۱ نقطه‌ی پایانی بر این بحث گذاشت. ایالات متحده سریعآ به ژاپن اعلام جنگ کرد و آلمان خیلی زود با اعلام جنگ با آمریکا به آن پاسخ داد
ایالات متحده در جنگ جهانی دوم برای دفاع از دموکراسی و نه برای نجات قربانیان یهودی رژیم نازی، به دولت‌های متفق برای جنگ با متحدین ( آلمان، ایتالیا و ژاپن) پیوست. در ژانویه ۱۹۴۴، دولت آمریکا هیئت پناهندگان جنگ را تأسیس کرد که وظیفه‌اش تلاش برای نجات و یاری رسانی به یهودیان و دیگر اقلیت‌هایی بود که مورد هدف نازی‌ها واقع شده بودند. در طول سال آخر جنگ، تلاش‌های یاری‌رسانی آمریکا، جان ده‌ها هزار نفر را نجات داد. در بهار سال ۱۹۴۵، نیروهای متفقین شامل ملیون‌ها سرباز آمریکایی، آلمان نازی همدستانش را شکست دادند و به هولوکاست پایان دادند