نمایش فیلم در دادگاه نورنبرگ

در دادگاه نظامی بین المللی، فیلم هایی که نازی ها به صورت مستمر از اقدامات خود تهیه کرده بودند به مدارک تصویری جنایاتشان تبدیل شد. گروه های فیلمبرداری آلمانی، دستاوردهای ایدئولوژی و نمایش بی پرده سبعیت خود را از همان ابتدای تشکیل حزب نازی در سال 1920 تا حملات نظامی جنگ جهانی دوم (اغلب با غرور و افتخار) ثبت کرده بودند.

نزدیک به پایان جنگ، تیم هایی از پرسنل نظامی متفقین پس از تلاشی بی قفه این فیلم ها را پیدا و جمع آوری کردند. سپس، فیلم ها در برلین تدوین شد. هنگام تنظیم مجموعه این فیلم ها به صورت مدرک برای محاکمات پس از جنگ، لنی رایفنشتال- فیلمساز تبلیغاتی مورد علاقه هیتلر- وادار به کار شد. به گفته رابرت جکسن، رئیس دیوان عالی ایالات متحده در بیانیه افتتاحیه دادگاه نظامی بین المللی: "ما فیلم های خودشان را به شما نشان خواهیم داد."

"ما فیلم های خودشان را به شما نشان خواهیم داد" — قطعه فیلم های تاریخی

در طول جنگ جهانی دوم، واحد مخابرات ارتش ایالات متحده نقشی اساسی در مستندسازی مأموریت های جنگی داشت. تهیه کنندگان، کارگردانان و عکاسان برجسته هالیوود ( مانند دریل زنک، فرانک کاپرا، جان هیوستن و جرج استیونس) در زمان جنگ در واحد مخابرات ارتش ایالات متحده خدمت می کردند. در سال 1943، ژنرال دوایت دی. آیزنهاور مسئولیت کارگردانی تیم های فیلمبرداری از پیشروی نیروهای ایالات متحده و در نهایت، آزادسازی اردوگاه های کار اجباری را به استیونس، فیلمساز آمریکایی سپرد.

در 29 نوامبر 1945، با گذشت فقط یک هفته از محاکمات، دادستان دادگاه نظامی بین المللی یک فیلم یک ساعته تحت عنوان "اردوگاه های کار اجباری نازی ها" را به نمایش در آورد. هنگامی که چراغ های کاخ دادگستری روشن شد، تمام حاضران در سکوت فرو رفته بودند. تأثیر انسانی این مدرک تصویری، نقطه عطفی در محاکمات نورنبرگ به شمار می رفت. این فیلم هولوکاست را به صحن دادگاه آورد.