بلا یاکوبوویچ تووی از اوضاع برگن-بلزن می‌گوید

برگن-بلزن مثل یک، مثل آشویتس نبود. هیچ اتاق گازی نداشت. اصلاً به اتاق گاز نیاز نداشتند، این اردوگاه واقعاً اردوگاه مرگ بود. به یاد می‌آورم که ما را به داخل انباری بزرگ و خالی بردند. روی زمین فقط با حصیر پوشانده شده بود. ما را طوری در این انبار چپاندند که حتی نمی‌توانستیم پاهایمان را صاف کنیم. عملاً طوری می‌نشستیم که زانوهایمان تا... می دانید، به چانه‌هایمان می‌چسبید. و، اینکه اصلاً نمی‌توانستی پایت را صاف کنی، هوا سرد بود و گرسنه بودیم. این را می‌خواهم بگویم که خیلی طول نکشید که کم کم توانستیم با بیشتر شدن فضا پایمان را صاف کنیم، چون مردم... یکی یکی داشتند می‌مردند. تقریباً خیلی سریع بسیاری از افراد اطرافمان مردند. و... خب... باید مرده‌ها را می‌بردیم و باید آنها را بیرون می‌بردیم... بیرون همیشه کپه‌های بزرگی از اجساد روی هم بود و من...من هم مرده‌های بسیاری را حمل کردم. نمی‌دانم چطور توانستم ادامه دهم. باید بگویم که من....آدم‌ها همیشه راه‌هایی برای محافظت از خود دارند. این را می‌دانم که هیچ وقت، هیچ وقت به چهره‌ها نگاه نکردم، فقط به چهره‌ها نگاه نمی‌کردم.