سام اشپيگل در مورد بقای خود در دوران هولوکاست می‌گوید

اکثر مواقع، حتی همین حالا، فکر می کنم، چرا من، چرا از بین افراد خانواده فقط من؟ نمی توانم برای این سؤال جوابی پیدا کنم. اما تنها چیزی که ما را سرپا نگه می داشت این بود که جوان بودیم... خیلی خیلی جوان بودیم. افراد مسن تر که تجربیات بیشتر و اطلاعات بیشتری راجع به زندگی داشتند، یا خودکشی کردند یا اینکه دوام نیاوردند. اما ما جوان ترها... ما همدیگر را سرپا نگه می داشتیم. می دانید، زندگی تازه برای ما شروع شده بود و فکر می کردیم که این هم به پایان خواهد رسید. می دانستیم که جنگ... جنگ تا ابد ادامه نخواهد داشت. و به هم قول داده بودیم که یکی از ما باید زنده بماند تا به مردم بگوید در آن جهنم چه گذشت... واقعاً در آن اردوگاه ها و جاهای دیگر چه گذشت. چه کس دیگری به مردم خواهد گفت، چون در حال حاضر جوانترین آنها باید تقریباً همسن من باشد. و ظرف مدتی کوتاه، تعداد خیلی کمی از ما باقی خواهند ماند- بویژه شاهدانی که خود آنجا بوده اند.